Inderdaad mag het van mij een plastic tasje minder zijn, maar daar wilde ik het nu niet over hebben met u. Deze aardige tekst is een knipoog naar de voorspelbare vraag van de vriendelijke verkoopster bij de slagerswinkel: “Mag het een onsje meer zijn?” Meestal volgde kort daarop, als je geluk had: “Jij een plakje worst?” In mijn gedreven jacht op brabbeltaal hang ik nogal eens aan de lippen van serveersters. Ook als ik geduldig op mijn beurt wacht bij de warme bakker luister ik in verwondering. Het is heerlijk als er een lange rij voor mij is. Ik geniet van de enorme bestellingen waarbij zeven broden worden ingepakt en drie zakken kadetjes. Het enorme assortiment zorgt voor moeilijke keuzes. Bij al die gezonde soorten krijg je ook nog de dilemma’s: gesneden of niet, in de lengte of in de breedte, met of zonder zaad en tenslotte of u het in papier of plastic had willen hebben. Als daar na enig aarzelen ál de juiste keuzes zijn gemaakt, volgt er steevast een laatste vraag waarvan ik mij afvraag hoe en wanneer die erin geslopen is bij het bakkersvolkje. De bestelling ligt op de toonbank, is zojuist afgerekend en dan, hou je vast, daar komt het: “Wilt u een plastic tasje er omheen?” Let maar op mensen, ze zeggen het allemaal!     Er omheen! Je zou zeggen, als het hier inderdaad om een tasje gaat, dan gaat er iets ín. “Zal ik het voor u in een tasje doen? Nee hoor, dat doen ze nooit; ze doen er een tasje omheen! Ik geniet van zulke dingen, maar vraag me wel altijd in verwondering af wélke bakkersdochter daarmee ooit begonnen zal zijn. (de zonen staan immers in de bakkerij.) Gaat het zó mee?

Follow