Eindelijk gebeurde er deze week iets waar ik al jaren op hoopte. Terwijl het in deze moeilijke tijden niet meevalt ergens nog wat status aan te ontlenen gebeurde het dan toch nog onverwacht. Met een nieuwe telefoon of een 4wdrive onderscheidt niemand zich meer, en ook van een platinum creditcard is het nog maar de vraag of hij het doet. Het wemelt al van de blogs en ik kan de buren wel wijsmaken dat ik voor mijn leeftijd een razendknappe snowboarder ben, maar wie gelooft dat? Vanaf nu wordt alles anders. Ik ben gevraagd om ambassadeur te worden! Jawel, u leest het goed: ambassadeur! Helaas niet in Trinidad&Tobego of Mauritius, maar de titel is hetzelfde. Artiesten die wat op hun retour raken en toch graag een beetje in de publiciteit willen blijven worden ambassadeur van een of ander goed doel. Ze willen dan wat terug doen uit dank voor de mooie carrière die ze gehad hebben. In mijn geval ligt dat iets anders. Niets te danken, zou ik haast zeggen, maar dat is ondankbaar natuurlijk. Gezondheid, geluk en nooit honger zijn kostbare zaken. Een akelige ziekte of handicap, een kind of kleinkind met weinig of geen kansen door een beperking maken het leven een stuk zorgelijker. Er is in ons dorp een prachtige instelling die mooie dingen doet voor kansarmen met een talent, en ze hebben mij gevraagd wat reclame voor ze te maken. Dat klinkt op zich niet direct heel eervol, maar als ze daar vervolgens de titel ambassadeur van da vinci aan verbinden, dan wordt het al direct meer de moeite waard. Ik verwacht dat er binnenkort anders naar mij gekeken zal gaan worden. Ambassadeur! dicktipt: de kunstuitleen van davinci.

Follow