Het was niet de eerste avond die eindigde in een geanimeerd gesprek op leven en dood, maar we zijn er uit. Na jarenlang grote voorkeur gevoeld te hebben voor een bescheiden begrafenis hebben we vanavond besloten gecremeerd te willen worden. Vanzelfsprekend liefst pas na ons overlijden, maar de gedachte dat nabestaanden zich niet jarenlang schuldig behoeven te voelen over het niet bezoeken van ons graf schenkt ons pré-voldoening. Onze gast van deze avond had daar nog wat extremere gedachten over. Geen toespraken, geen bijeenkomst, geen borrel na; daar was tijdens zijn leven voldoende gelegenheid voor geweest. Hij voelt grote voorkeur voor de Noordzee. Ik twijfel nog, maar ga mijn best doen nét voldoende na te laten voor een gezellige afterparty. Vanavond bedacht ik dat het wel leuk zou zijn als mijn overblijfselen konden worden verwerkt in vogel- en eekhoorntjesvoer. Maakt u zich geen zorgen; ik voel me prima en heb beslist geen plannen in die richting op korte termijn. Kort geleden vertelde ik u in “Eek” over ons nieuwe huisdier. Even tussendoor: mijn best wijze moeder vertelde mij onlangs dat het eek- in eekhoorn staat voor eikels. Ik heb haar niet tegengesproken want, al is ze zesennegentig (je leest het goed, 96) ze weet alles van eikels. Ze heeft vijf zonen en eerlijk gezegd heeft zelfs mijn vader wel wat trekken van een eekhoorn. Wij zijn knabbelaars, maar vaak is de winter te lang en de voorraad eikels nét niet toereikend. Eikels dus, op een enkele uitzondering na. Ik heb het vermoeden, dat als ik mijn vader op het idee zou brengen, hij de optie te worden uitgestrooid door koolmezen en eekhoorns ook zou verkiezen boven de service van ongewervelden. Ik houd deze gedachte voorlopig nog even aan mezelf en prijs mijzelf gelukkig met het trouwe bezoek van onze dakterraseekhoorn. Het speciale voederhuisje wat ons door Wondelgijn werd aanbevolen wordt inmiddels driemaaldaags bezocht. Ik ga met hem een goede afspraak maken. Ik voorzie hem zolang ik kan van voldoende vers eekhoornvoer, en hij verzorgt als de tijd daar is mijn verstrooiing, met hulp van wat bevriende mussen en mezen. Een pracht gedachte! Morgen (straks dus) ga ik Koen begraven. Koen was beslist geen eikel, maar ging wel voor zijn beurt. Wie weet kom ik morgen tot andere gedachten, maar voor het slapen gaan vul ik het voederhuisje nog even bij. dicktipt: leef.
foto: Margriet Smulders.
een jaar geleden:http://www.dickblogt.nl/debt-no-doubt/
Follow
weer mooi geschreven Dick en “lol” bovendien
danks. lolmoet
Ondanks het serieuze ondertoontje in je blog lig ik slap, hinnikend, over mijn bureau.
Dankjewel daarvoor mijn dag kan niet meer stuk..
x Kitty
doe maar voorzichtig! (ik zag je vorige week onder mn raam langsschuiven!)
Warm aanbevolen.
Veel sterkte vandaag op de begrafenis van je vriend Koen.
Zichranon Libracha, moge zijn nagedachtenis tot zegen zijn.
.
dank, (en ik heb de fotografe nog even beter vermeld….x)
😉
Heb je al een frisse kop gehaald naar goed Indisch gebruik? Briljant stukkie weer, vriend van Eek! Wim heeft geschaterd, ik ook. Knap staaltje (zelf)relativering, zonder banaal te worden: applaus!
Teveel eer, ga me snel douchen! Binnenkort een glas?
Voor de 4e x … vergeet steeds weer te bewijzen dat ik mens ben (waarom moet dat toch?) Samengevat: nooit meer zeggen “teveel eer” .. als rechtgeaarde calvinist zeg of schrijf ik dat zelden en dat glas sgoed. Hier of daar of overal? Hier zijn wel twee grote eekhonden die weliswaar alleen maar heel blij worden van bezoek maar niet iedereen stelt daar prijs op.
Zal eens uitzoeken of dat minder streng kan. Is stel voor op een van die lelijke terrassen op mijn stoep? Anytime.
Oh en dan kan ik Eek misschien wel ontmoeten en je sedumdak, en de koe zien! Leuk! Volgende week ergens – je hoort ennuh verwacht niet teveel –
Weer met genoegen gelezen Dick.
Goed dat je er uit bent. Je kan er ook maar beter zo lang mogelijk uit blijven.
Maar ja, op een gegeven moment moet je die keuze wel maken: er in (de oven) of er onder (de grond). Sterkte.
Zoals dat jochie op zijn driewieler zei tegen een oude man die naast een kuil en een hoop zand stond: “Lekker hé opa, even eruit!”
Wat een mooie, nuchtere doch toch emotionele blog Dick, zet me weer heel even aan het denken maar ik blijf toch maar liever bij mijn wens tot begraven, en zeker als het om mijn dierbaren gaat. Ik praat denk ik makkelijker tegen zo’n grafsteen met bloemen eromheen dan tegen een beetje as in kille urn op de schoorsteenmantel, ik denk zelfs dat ik er mijn levenswerk van zou maken om elke dag even naar de begraafplaats te lopen voor weer een gesprekje met mijn geliefde en dingen te zeggen die ik nu steeds vergeet te zeggen….
Onder geen beding op de schoorsteenmantel! We weten bij jou in ieder geval welke muziek erbij moet!
Via je link heb ik hier bijgelezen, goed dat jullie eruit zijn! Ik ben ook niet zo van graven en stenen, dus ik ga wrs net als jij in rook op.