Vooropgesteld: ik heb niks met poezen. Poezen daarentegen om onbegrijpelijke redenen wel met mij. Er is maar één ding aantrekkelijk aan poezen en dat is het spinnen. Wat moet het heerlijk zijn om te spinnen. Jezelf hypnotiseren met je eigen zachte, bescheiden, monotone gesnurrrk. Voor het overige zijn het egocentrische en onbetrouwbare katachtigen met veel te scherpe nagels die het ook nog eens gemunt hebben op kleine vrolijke vogeltjes. Ik heb meer met vogeltjes, maar dat las u elders al. Het gaat nu even om de foto. Die vind ik buitengewoon boeiend. Een prachtig neusje met een vleugje rood en dan dat oog! Die zeepbelachtige bol met middenin zo’n haarscherpe, nauwe nachtkijker. De vlakverdeling kan haast niet beter. De oogharen groeien op rechts het beeld uit en voor het evenwicht doen de snorharen op links hetzelfde. Het witte donshaar rond de bek heeft exact dezelfde blauwe schakering als het wit rond dat perfecte oog. Heeft de fotograaf het zo bedoeld of was op de oorspronkelijke foto de hele poes te zien met misschien zelfs het fladderende object wat haar zo boeide? In dat geval is de foto knap bijgesneden en was het licht gewoon toevallig perfect. Ik ben een rasechte zeikerd, dus ik heb voor mijn beeldscherm aan de linkerkant een strookje zwart weggesneden. Ziet u het? Net een paar millimeter teveel zwart. En dan bovenaan, alsof al haar aandacht daarop gericht is, zes programma-pictogrammen. Best lastig om die perfect recht naast elkaar te krijgen trouwens. Had ik al gemeld dat ik een zeikerd ben?

Follow