Vandaag meldt BNR Nieuwsradio via twitter en op hun site dat er in Berlijn een baby van zes (6) kilo is geboren. Big news! De moeder blijkt 240 kilo te wegen. Niet wordt vermeld of dit voor of na de bevalling was. Maakt niet uit, moeder en kind maken het naar omstandigheden goed. De bevalling duurde veertien uur, al was het al haar veertiende (14e) kind. Begrijp me goed, ik zie heus wel in wat de nieuwswaarde hiervan is. Een veertiende kind komt in West Europa niet dagelijks voor, en moeders die 240 kg wegen misschien ook niet. Mijn grote bezwaar is dat het nieuws “kopt” met de baby van 6 kilo. Ok, dat is stevig, maar toch geen wereldnieuws! Ik ben de jongste van zes kinderen, mijn moeder had een keurige maat 44 en baarde mij op 37 jarige leeftijd. Ik woog 12 pond en geen enkele krant schreef er over. Wel heb ik het vaak moeten horen natuurlijk, maar ik heb mij er nooit schuldig over gevoeld. Mijn moeder vertelde wel dat het een zwaar voorjaar was geweest, maar mijn oudere broers en zusje renden op 18 april 1952 vrolijk de straat op en riepen: “Hoera, we hebben een broertje en hij weegt 12 pond! Mijn moeder hoorde dat vanuit haar kraambed en schaamde zich wel een beetje, begreep ik veel later. Verder werd er over dit huzarenstukje beslist geen ophef gemaakt.. Mij is altijd wijsgemaakt dat mijn naam niets te maken heeft met het geboortegewicht, maar alles met de naam van mijn moeder. Is het zo dat, als ik in de huidige tijd was geboren, ik onmiddellijk bij geboorte al wereldnieuws was geweest? Goh, dan is het wel jammer natuurlijk. Nu schrijf ik me suf op dit blog en geen mens die het leest! Nou ja, jij dan, maar wat schiet ik daar mee op? De veelbelovende ophef die ik bij mijn geboorte maakte heb ik nooit meer kunnen overtreffen. Ik ben middelmatig geworden en gebleven. Negentig kilo, niks bijzonders, en het bevalt me prima! Ik hoop dat het knulletje in Berlijn net zo gelukkig wordt als ik meestal ben. Welkom ventje, het is hier zo beroerd nog niet.

Follow