Aandacht.
Op mijn openhartige bijdrage aan de vorige continuo kreeg ik gelukkig een paar reacties. Ik doe het tenslotte voor de aandacht! Eén reactie wil ik u niet onthouden: “Leuk stukje, maar pas op hoor, het is een chique koor!”
Een gewaarschuwde bas telt voor twee, dus liet ik deze nieuwe bijdrage eerst ter goedkeuring aan mijn ook vrij chique moeder lezen. Doe maar niet, zei ze….
Maar wie luistert er tegenwoordig nog naar zijn moeder?
Maarten’s afscheid.
Maanden later ben ik nog altijd onder de indruk van de soms moedige, vaak knappe, maar altijd hartverwarmende bijdragen van gezellige gelegenheidskoortjes, moedige muzikanten en serieuze solisten. Soms, op erg spannende momenten, hield ook ik mijn zojuist verwarmde hart even vast.
Het gulle applaus overstemde de beste stuurlui: ik klapte en genoot!
Graag had ik hieraan toegevoegd: “met volle teugen”, maar daar kwam het helaas niet van. De wijnvoorraad en de ons gegeven tijd waren beperkt.
Zonder iemand te kort te willen doen maakten op mij, in willekeurige volgorde, de meeste indruk: Het Rachmaninovduet, de pianosolo van de heer ……, de bijdrage van het Kamerkoor en dan vooral de spontane herhaling. Toch was er een bijdrage die hier met kop en schouders bovenuit stak. De notencake! Heel vindingrijk om ook bij het bakken zo smaakvol binnen het thema te blijven. Deze cake zal vast en zeker ook bestseller zijn op de kerstmarkt.
Jurriaan Grootes.
Sommigen zullen best wat moeite hebben met onthechten. Ik houd gewoonlijk ook niet zo van ingrijpende veranderingen. Een nieuwe dirigent (of gastdirigent) daarentegen, geeft door zijn eigen methodiek (stokpaardjes) weer een verrassende wending aan iets plichtmatigs als het inzingen. Leuk!
Inmiddels staat ons koor trots op een speciale internetpagina, compleet met repetitieschema. Er mankeert eigenlijk maar een ding aan: ik sta niet op de foto!
Als protest heb ik onmiddellijk een pasfoto ingeleverd voor het smoelenboek.
Inzingen.
Wat was het een verademing om tussen al dat Russisch en Latijn tijdens het afscheidsconcert zo’n prettige meezinger uit de Messiah te mogen uitvoeren. Makkelijke tekst en lekker fforte! Graag neem ik daarvoor zelfs de langste preek op de koop toe. Lijkt me heerlijk om wekelijks, na het inzingen met iets uit de Messiah te beginnen, hoewel “Et lux perpetua” ook al vertrouwd begint te klinken. Nu zing ik dat op de heenweg in de auto, maar dat is beduidend minder bevredigend. Met zo’n opzichtige, open auto staat het vast ook heel merkwaardig. Maar ja, ik zei het al, het gaat allemaal om aandacht…
dick leene. continuo, sept. 2003
Follow
