Ooit las ik ergens dat verlegenheid een vorm van arrogantie is, of kan zijn. Ik kan het niet meer uitleggen, maar destijds begreep ik de gedachte. Momenten van verlegenheid kennen we denk ik allemaal. Momenten dat je je ongemakkelijk voelt, bekeken, of juist niet, alleen in een omgeving zonder gelijkgestemden. Van die dingen. Ik bluf mij graag door dit soort situaties heen, en vaak lukt mij dat. De blik “ik wil hier eigenlijk niet bijhoren” geeft soms een tijdelijke oplossing, maar ook een vlucht in de Iphone kan een prima afleiding zijn. Meestal heb ik wel een verrassende binnenkomer voorhanden, maar daar heb je dan wel een toehoorder voor nodig natuurlijk. Er zijn eigenlijk maar twee opties: Onopvallend observeren vanaf de zijkant in de hoop dat het nog wat wordt, of mengen en je er vol instorten. Een enkele consumptie maakt het ook voor mij meestal een stuk gemakkelijker. Het prachtige blonde mannetje (?) op de foto lijkt er geen moeite mee te hebben. Hij kijkt nieuwsgierig om zich heen en geniet van de aandacht, zo lijkt het. Is het een afscheid of een kennismaking? Herinnert hij zich het moment over veertig jaar nog? Ik vind het een prachtig plaatje, zowel vanuit de mensen waarvan ik denk dat het de bewoners zijn, als vanuit de beleving van ons blondje. Ik verwacht dat de afstand kort na het nemen van de foto werd overbrugt door nieuwgierige bruine handen door de blonde krullen alhoewel dat in sommige streken beslist not done is. We zien zijn gezichtje niet goed, en we kunnen zelf invullen of hij lacht, wat angstig kijkt of verlegen bloost. Voelt hij zich uitgelachen of is hij op zijn gemak? U kent mij, ik ben vooral jaloers op de aandacht. dicktipt: mengen maar.

Follow