Een enkele keer maak ik mij schuldig aan het opdringen van ongevraagd advies aan alleenstaande vrouwen. Ik kan het niet laten. Vanzelfsprekend weet ik dat alleen door het leven gaan ook voordelen heeft, maar vaak heb ik het gevoel dat de dame in kwestie best graag een extra tandenborstel in huis zou willen zien. Hetzelfde zal vast en zeker ook voor veel alleenstaande mannen gelden, maar daar voel ik de latente hunkering minder goed van aan denk ik. Het is nog niet zover dat ik wildvreemde vrouwen op straat aanspreek of opwacht van achter een boom op het kerkhof, maar in mijn omgeving stel ik nog wel eens wat impertinente vragen als: “Ben je al weer toe aan een relatie?” of “Heb je al nagedacht over de tekst van een advertentie?” Steevast is het antwoord dat ze helemaal geen haast heeft en soms licht beledigd: “Zie ik er zo hunkerend uit soms?”, maar regelmatig lukt het me toch om ze een klein zetje in de juiste (?) richting te geven. Een paar maanden later komt ze trots en enthousiast vertellen dat ze zo’n aardige vriend ontmoet heeft, maar dat ze vanzelfsprekend rustig aan doen. Vaak kan ik mij dan opnieuw niet bedwingen door wel heel erg vrijpostige vragen te gaan stellen, maar meestal wordt mij dat wel vergeven. Nee, ik heb geen ambitie voor een relatiebureau, maar enig talent op dit platte vlak is mij niet te ontzeggen. Het gaat ruimschoots te ver om hier wat mooie succesvoorbeelden te noemen, maar ik heb toch wat twijfelaars in een tweepersoonsbed gekregen, gelooft u mij. Een overtuigend argument dat ik vast niet zelf verzonnen zal hebben is: Als je er volgendjaar Kerst gezellig bij wilt zitten, moet je nu vast over de tekst van een advertentie gaan nadenken. Misschien moet ik eens op aantrekkelijke provisiebasis gaan ronselen voor zo’n bureau als bovenstaand.
dicktipt:U heeft mijn nummer?
Follow
Moet om je lachen, onverbeterlijke wereldverbeteraar 😉
In Israël noemen we zo iemand een shadchan, hij of zij die bemiddelt met als doel een shiddug (match made in heaven = huwelijk).
http://en.wikipedia.org/wiki/Shidduch
.
Daar is vast en zeker behoefte aan iemand die relatieprofielen opstelt en mooie advertentieteksten schrijft. Leuke klus. Begin maar eens met een website: Koppelaar, ook voor moeilijke gevallen. Denk maar eens aan de Happy Single uit Koefnoen: http://www.youtube.com/watch?v=4Sv34b3nCyE
Prima idee, ga ik doen! Datingsite voor hoog opgeleid, maar te goed opgevoed…
Vindt jouw fascinatie voor het leed van alleenstaande dames misschien zijn voedingsbodem in een niet zo perfecte relatie met een niet-alleenstaande dame?
Want waarom zou je anders je aandacht richten op alleenstaande dames?
Ik gun ze juist net zo’n gelukkig leven als ik, tóch? Hoop ik?
Mijn gezelligste kersten waren toen ik alleen was.
En van de twijfelaar (alleen voor middag minnaars geschikt) naar een eenpersoonsbed is mij geweldig goed bekomen, nu moeten we zoeken naar alternatieven. Maar geen kerstadvertentie!
Jij twijfelt dus ook nog een beetje…
Interessante hobby Dick. Hoe begin je eigenlijk zo’n gesprek? Stap je er eerst op af met de vraag: “bent u alleenstaand?”. Dat moet natuurlijk wel eerst even worden vastgesteld voordat je de volgende vragen gaat stellen of advies gaat geven. 😉
Daar moet je een neus voor ontwikkelen Aad, dat is niet voor iedereen weggelegd.
Mocht je toch een bureau beginnen ben ik je eerste klant….misschien
any time!
Je hebt een gave, het is een godsgeschenk.
Gewoon veel oefenen Cees!
Dick, hier had ik al eens op gereageerd, waar je niet inhoudelijk op antwoordde. Verdacht 😉
Mijn grootouders van moeders kant zijn trouwens origineel ouderwets gekoppeld.
Grootvader was dominee en wilde de zending in, wat niet mocht omdat hij ongetrouwd was. Toen zei zijn bisschop dat hij wel een keurige echtgenote voor hem wist. Twee weken later zaten ze getrouwd en wel op de boot naar het land der bruine mensen. En weet je wat? Ze zijn nog heel erg dol op elkaar geworden!
Prachtig! Mogelijk was men bang dat hij met een bruin meisje thuis zou komen…. Eind goed, al goed!
Dan heb je het toch helemaal mis, komisch genoeg.
Opa was een blonde Fin, en oma een vrome verpleegster, maar wel een Lapse, dus nogal mongoloïde, lichtbruin, zwartharig met bruine ogen.
Toen zij overleed en mijn moeder een (blonde) stiefmoeder kreeg, werd ze wel eens uitgescholden voor vuile Lap.
Dat had je niet gedacht hè!? Maar voor mijn opa was dat geen punt, intens gelovig als hij was. Zo leerde ik vroeger dat voor God alle mensen gelijk zijn, dus wat zou een mens zich aanmatigen onderscheid te maken?
Zo werden opa en oma dus verliefd op elkaar, en leefden (deels) nog kort maar wel gelukkig.