Wij vroegen vrienden te eten en de vrienden hadden vrienden uit Kenia te logeren. Vanzelfsprekend kwamen ze mee. We hadden begrepen dat het geen hoogspringers uit de MasaiMara waren, dat ze gestudeerde kinderen hebben, maar ook dat hun huis geen electriciteit of stromend water heeft. Ze zouden aan tafel theedrinken, want wijn of bier was geen usance. Wat kan je dan verwachten?

We stonden er niet al te lang bij stil en besloten dat een uitgewerkte kippensoep (SotoAyam) met wat boneless chicken van de BBQ een goede kans op succes zou bieden. Ik had mijn twee zinnen Swahili weer even opgefrist en zat strategisch de laatste kip om te draaien op het dakterras toen ze aankwamen. Wat aarzelend maar hartelijk, met een grote witte bos bloemen in de uitgestoken hand stelden Jennifer&Wilbur zich voor in het Engels, met dat prachtige accent. Wilbur keek goedkeurend naar de geroosterde kip en Jennifer bekeek belangstellend het huis.

Even later zaten zij aan de thee en de vrienden aan de wijn. Tot nu toe waren de Keukenhof en Koninginnedag de hoogtepunten geweest waarbij vooral op de kleedjesmarkt voor een paar jaar inkopen werd gedaan voor het thuisfront. Het hele dorp tegen de grens van Uganda weet dat ze vier weken in Nederland zijn en het hele dorp verwacht dan ook verhalen en cadeautjes. Wilbur liet zich aan tafel graag overhalen voor een paar glazen wijn en zo kon het gebeuren dat tegen tienen het Nearer, my God, to Thee door de zes aanwezigen meerstemmig ten gehore werd gebracht. Vooral Jennifer bleek verrassend tekstvast wat uitstekend van pas kwam bij Amazing Grace en samen zongen ze een fraai lied in Swahili.

Het werd een bijzondere avond en vanzelfsprekend werden we uitgenodigd met een hartelijk: “Volgende keer bij ons”, waar wij nog even over nadenken. Nog meer dan de soep en de keuken had ons wat moderne bestek indruk gemaakt. Dat verwacht je dan weer niet…. dicktipt: hakuna mutata

Follow