Vandaag was ik werkelijk van plan dat vrolijke blogje te schrijven dat ik u eind vorig jaar beloofde. Iets leuks over ál die mensen die we vandaag tegenkwamen op weg naar de Zwarte Boer. Of over dat leuke blonde meisje dat hoog en sierlijk rondsprong op haar ronde trampoline. U had misschien wat kunnen lachen als ik zou schrijven over de dertig meter die Sonja voorlag op de terugweg door het bos. Dat ik haar slechts met een uiterste inspanning kon inhalen door de rotonde maar gewoon recht over te steken. Thuisgekomen kon ik zonder moeite de hoeveelheid van vier glazen bier uit mijn overhemd wringen, wat volgens haar met datzelfde bier te maken zou kunnen hebben. Ik zocht de oorzaak in het winddichte snowboardjack. Vlak voor vertrek had ik het e-mailtje verzonden dat ik al twee dagen klaar had staan. Geen vrolijk mailtje; het eindigde met de woorden: Veel sterkte en uiteindelijk zal zingen een beetje helpen. De verdrietige vader antwoordde dat hijzelf sinds een paar dagen ook blogt. Mijn feelgoodblogje gaat wat mij betreft het liefst over volstrekt onbelangrijke dingen. Hoe anders is dat met het blog over Koen alias dr. Broccoli. Klik op de foto en begrijp waarom het toch weer geen vrolijk blogje werd. Dat houdt u tegoed.

Follow