Vanuit mijn kantoor heb ik panoramisch zicht op de helaas meestal uitgestorven winkelstraat. Aangezien ik maximaal drie blogjes per week schrijf houd ik royaal tijd over om naar buiten te staren. Al een aantal jaren verbaas ik mij over een echtpaar dat bijna iedere dag voorbij komt. Steevast loopt hij drie tot vijf meter voor haar uit, met enorme zevenmijls passen. Zij is twee koppen kleiner dan hij en moet er werkelijk achteraan hollen om hem bij te houden. Het betreft hier geen echtpaar uit Turkije waar je dit gebruik nog wel eens aantreft, maar die zie je dan weer zelden hollen. Het is werkelijk geen gezicht. Als ik zulks flikte bij mijn Sonja dan kreeg ik haar nooit, maar dan ook nooit mee mee. De boom lange man is een doorgeleerde fysiotherapeut en hij zal wel verzonnen hebben dat een stevige wandeling goed voor haar is. Ik houd me al weken in om niet uit het raam te schreeuwen dat hij eens even op haar zou kunnen wachten, de overactieve dwaas. Als ze zijn hand zou vasthouden sleepte hij haar vast en zeker voort over de klinkers. Verschrikkelijke man! Als ik mij goed herinner hebben ze een hele rij inmiddels grote kinderen dus mogelijk kan de man niet erg lang stilzitten. Dat is wel het leuke van een dorp als dit; ik ken ze allemaal. Zij mij ook, dus ik denk nog even na over dat schreeuwen. Een enkele keer probeert ze hijgend even een glimp van een etalage op te vangen, maar de hyperhork loopt onverbiddelijk door zonder zijn tempo ook maar iets aan te passen. Lange passen, snel thuis. Gezellig! dicktipt: uitzwaaien!

Een jaar geleden: Abel

Follow