Lang geleden maakte ik met twee vrienden een vistripje naar de Azoren. Ze hadden het jaar ervoor in Spanje alle meervallen al uit de Ebro gevist en de verhalen over Blue Merlins bij de Azoren lokten ons naar Portugal. De vrienden waren ervaren vissers en ik had ook wel eens een voorntje gevangen. Han had de tickets geregeld en op Santa Cruz was het hotel geboekt en de boot lag klaar in Ponta Delgada, Sao Miguel. De wachttijd tijdens de tussenlanding in Lissabon was drie uur en duurde ons veel te lang. De bagage was doorgelabeld naar de eindbestemming en wij besloten de tijd te veraangenamen met een bliksembezoekje aan de binnenstad van Lissabon. We hadden het gezelligste café al snel gevonden en dronken wat biertjes op de goede afloop en een royale vangst. Na een uurtje begon ik aan te dringen te vertrekken, maar de reisgenoten hadden het bijzonder naar hun zin en waren inmiddels dik bevriend met alle aanwezigen in het café. Drie kwartier later lukte het mij om de mannen weer in de taxi naar het vliegveld te krijgen. De uniformeerde heer aan de incheckbalie was echter onverbiddelijk. Te laat, het toestel was vol. Onze plaatsen waren inmiddels vergeven aan passagiers op de wachtlijst en wij hadden plotseling twee dagen en nachten door te brengen in Lissabon, zonder bagage. We besloten er wat van te maken en namen de taxi terug naar het café om bij een laatste biertje te bedenken hoe we deze dagen zouden doorbrengen. Een paar jaar eerder was ik te gast geweest op het derde huwelijk van een goede kennis in Cascais en Hotel Albatroz had indruk gemaakt. We kochten drie tandenborstels, drie tubes tandpasta en drie zwembroeken en namen een taxi naar Cascais. We waren inmiddels wat luidruchtig geworden denk ik, en we zagen er vast niet zo fris meer uit als u van mij gewend bent. Gewaarschuwd door onze plastic tasjes nam de vriendelijke receptioniste ogenblikkelijk al onze creditcards in beslag en wees ons de lift. Op weg naar de kamers kwamen wij langs de bar en besloten om ons eerst even voor te stellen aan de overige hotelgasten. Minstens driemaal heb ik de statige barman met zijn prachtige accent “Hold your horses gentlemen!” horen roepen, maar ik vrees dat het nauwelijks geholpen heeft. Wij hadden een vlucht gemist, gingen de boot missen in Ponta Delgada en ik wist dat ten minste vijf Blue Merlins aan een wisse dood waren ontsnapt. De volgende dag sliepen wij de roes uit aan het prachtige kleine strandje en ’s avonds hebben wij alle café s van Cascais bezocht, inclusief de enige nachtclub. Vriend Alfred is een morsig type, en hij kreeg het lumineuze idee om zijn spijkerbroek voor het slapen gaan te wassen in het ligbad van zijn hotelkamer. Toen hij de volgende ochtend met zijn zwarte zonnebril op in zijn kletsnatte jeans en zijn plastic BuyFly tasje de smaakvolle ontbijtzaal binnenkwam ging er een golf van afschuw door de zaal. De gasten wenden het gezicht vol afgrijzen af toen hij zichzelf een glas bubbels inschonk aan het buffet. Om het verhaal niet langer te maken dan 600 woorden sla ik een aantal avonturen over. We zijn uiteindelijk op de Azoren aangekomen en hebben ook op de terugweg een vliegtuig gemist, aangezien we niet wisten dat we vanaf Flores zouden terugvliegen. Die brief heeft waarschijnlijk in de gewassen spijkerbroek gezeten. We hebben geen vis gezien die vakantie maar ik heb zelden zo gelachen als die week. De jaren daarop ben ik tot het inzicht gekomen dat vissen een veel te gevaarlijke sport voor mij is en sindsdien heb ik geen vlucht meer gemist.
dicktipt: Hotel Albatroz, Cascais.

een jaar geleden: Notaris te Urk.

Follow