Het is werkelijk waar; ik ben een vogelliefhebber. ’s Winters verwen ik ze met pinda’s en in de zomer staat er altijd een vogelbadje op het dakterras.  Of het nu roodborstjes, mezen of eksters zijn; ik vind ze prachtig. Met merels heb ik het echter helemaal gehad. Ik heb ze rigorureus de oorlog verklaard sinds een stuk of tien van die krengen de helft van mijn sedumdak systematisch slopen. Ongeveer een vierkante meter per dag wordt totaal kaal geplukt. De rotbeesten hebben ontdekt dat als ze een plantje uit de grond trekken er af en toe een worm meekomt. Op de plekken waar ze geweest zijn ligt een berg dood sedum dat over een paar dagen prachtig geel in bloei zou staan. Onbegrijpelijk dat diertjes die zo prachtig kunnen zingen zulke onbedaarlijke slopers zijn. Inmiddels heb ik een levensgrote windbuks geleend, maar heb niet het idee dat ik er veel indruk mee maak. Ze lijken me zelfs uit te lachen. Door het geluid vliegen ze even verschrikt weg, maar als ik even niet oplet zijn ze weer driftig aan het plukken. Ik raak ze écht wel eens, maar het deert ze nauwelijks. Buurman Simon zegt dat ik paaltjes met stroken zilverpapier moet neerzetten, maar wat heb je dan? Een groen blingbling daktuin! Als jongetje ving ik wel eens vogeltjes met een grote deksel van een doos, met onder één kant een stokje met een lang touw eraan. Met wat rotte appels eronder en wat geduld zou dat best kunnen werken. Maar wat te doen als ik er één vang? Op mijn zoektocht naar een oplossing las ik HIER een hoopgevend artikel. Laat maar komen!  Tureluurs word ik van ze.

(ps. Wilt u dit alstublieft niet aan mijn kleinkinderen vertellen?)

Follow