Het is zéker drieenveertig jaar geleden. Ik was een jaar of zestien en kocht van neef PietHein voor veertig gulden deze prachtige scooter. Veertig gulden! Vandaag zou ik er graag € 400,- of meer voor betalen als er zoiets moois te koop stond op Marktplaats. Mijn vader had me verboden erop te rijden omdat ik nog geen 18 en dus onverzekerd was. De eerste weken voldeed een rondje in de tuin nog wel, maar daarna kon ik het niet laten om er af en toe mee naar Elisa die bíjna net zo mooi was te rijden. Mijn verstandige vader zag me een keer langskomen en zwaaide vrolijk, maar de volgende dag was de scooter verdwenen. Niet aan de ketting gelegd met een zwaar hangslot of ergens ver weg in een schuur verstopt, maar weggegeven. Ik zal vast en zeker en paar weken gezeurd en gedramd hebben, maar ik heb de Vespa nooit weer teruggezien. Van Elisa heb ik geen foto’s meer, maar van de Vespa gelukkig nog wel. Zou hij nog lopen?

Mijn oudste zoon heeft er laatst een gekocht op Marktplaats. Niet zo’n sierlijke rode met fragiele rondingen, maar een stoere mat-zwarte Heinkel oldtimer. Hij heeft al lang de leeftijd en rijdt rondjes met kleinzoon Max. Een prachtig gezicht, maar wat was het mooi geweest als ze op die rode Vespa van PietHeijn hadden kunnen rijden! Morgen ga ik mijn vader in het rusthuis nog eens vragen aan wie hij destijds mijn scooter weggaf. Hij is vijfennegentig, maar hij weet het vast nog. Ben benieuwd of hij het vertelt, de oldtimer. Hij loopt ook nog…

Follow