Middagdienst op Ermelo-Centraal, dus ik liep om 11.45 uur de deur uit, op weg naar het station. Bij de apotheek naast mijn gerieflijke bovenwoning ging een jong meisje naar binnen. Ik hoorde, wat ik aanzag voor haar vriendje zeggen: “Ik wacht hier buiten wel, ok?” Mijn fantasie ging al een beetje met mij aan de haal tijdens de korte wandeling naar het werk. Collega Anita droeg de niet te onderschatten verantwoordelijkheden aan me over en de eerste cappuccino’s waren gemaakt. Ik was het jonge stelletje compleet vergeten, tot een uurtje later het meisje voor me stond. Ik schat haar op pakweg zestien, maar kan er in alle richtingen er een jaar naast zitten. Ze had al even in de wachtruimte gezeten en vroeg me om een glas water, om haar medicijnen in te nemen. Ze was alleen. Ik dacht aan Paracetamol, aan hoofd- en/of menstruatiepijnen, maar vroeg vanzelfsprekend niets. Ze slikte een tablet, klokte charmant het hele glas in één teug leeg, bedankte vriendelijk en liep naar buiten. Haar trein vertrok, de volgende twee treinen ook.