Valsebas® 3.
Als uw verslaggever beweeg ik mij tijdens repetities omzichtig en onopvallend in uw midden om, vooral tijdens de theepauzes, signalen op te pikken die aanleiding kunnen zijn voor een reportage in Continuo. Een soort paparazzi zonder fototoestel.
Zijn daden benne Groot
Het was te verwachten dat, nu de ware identiteit van Valsebas onder de tenoren is uitgelekt, deze angstvallig wordt gemeden in de wandelgangen.
Terecht ook, wanneer gevoelige informatie zonder pardon te grabbel wordt gegooid. Slechts een enkele, onbedachtzame ereburger waagt in de buurt van Valsebas zijn mond en koffie te roeren. Overigens is deze openbare bas bijna dagelijks in alle wandelgangen van de NW Veluwe te bespieden. Maandag zingen, woensdag Burger Weeshuis, donderdag Hospice, dagelijks diverse nieuwjaarsrecepties, om van de belangrijke overlegorganen nog maar te zwijgen. Ongetwijfeld nog wat Kerk en charitas tussendoor, al heb ik hem daarover nog niet gehoord. Op een van de repetities ving ik flarden van een gesprek op, waaruit ik opmaakte dat deze veelzijdige bas ook nog tijd heeft om te schilderen. Liefst met een oefenbandje van de Johannes op de achtergrond. De sopraan aan wie hij deze vertrouwelijkheden toevertrouwde, informeerde of de vrouw des huizes deze achtergrondmuziek niet als storend ervaart. Het antwoord was op zijn minst verrassend te noemen: “Ik heb meer last van haar kerkorgel dan zij van mijn oefen cd’s!” (De echtgenote blijkt een niet onverdienstelijk organist te zijn.) Vervolgens wijdde de veelzijdige bas uit over schildertechnieken, noorderlicht, stillevens en de geur van terpentine waardoor ik een andere hoek van de zaal opzocht. Beste koorleden, u weet: toeval bestaat niet. Het is nauwelijks te geloven, maar het eerstvolgende gesprek wat ik opving ontrolde zich ter hoogte van het podium. Het duurde een paar tellen voordat ik begreep waar beide alten over spraken. Jawél, over bovengenoemde zingende schilder! Ik weet niet zeker of BH’r een algemeen geaccepteerde benaming is voor bekende Harderwijker, maar deze dames waren duidelijk gecharmeerd van onze eigen bekende bas. Ik begreep dat de dames hadden geprobeerd een plaatsje te bemachtigen in de Grote Kerk voor de Christmas Carols van ons zusterkoor, hetgeen helaas niet meer lukte. De toegang was gratis, dus de toeloop groot! Achter hen in de rij torende onze veelzijdige bas boven de menigte uit en sprak met zijn van enig overwicht gespeende bariton: “Zijn er dan geen gereserveerde plaatsen voor het Burgerweeshuis?” De dienstdoende dame bij de deur, ook duidelijk onder de indruk, had licht gebogen en hem vervolgens discreet naar voren gewenkt. Vol trots hadden beide alten, net voordat de deuren zich voor hen sloten, verzucht:” Hij zit bij ons op het koor!”
Valsebas® februari 2007
Alle mogelijke overeenkomsten met bestaande koorleden berusten op louter toeval.
Follow
