Al eerder schreef ik over mijn correspondentie met een gedetineerde. Mensen mogen van mij een fout maken en dat is lang niet altijd een reden om ze te laten vallen als een baksteen. Vaak gebeurt dat wel en blijven er weinig vrienden over. In een dorp als Ermelo vang je zo’n “nieuwtje” snel op. In dit geval had ik de jongeman al een tijd niet gezien en even later hoorde ik van iemand dat hij een straf zat uit te zitten. Ik vind het een aardige vent, dus stuurde hem een kaartje. Niet vergoelijkend, fout is fout, maar dat was hem al door veel mensen uitgelegd en ik had daar niets aan toe te voegen. Op een proefverlof liep ik hem toevallig tegen het lijf en hij had mijn kaartjes gewaardeerd. Een halfjaar later kwam ik hem weer tegen; hij had zijn baan behouden en ik vind dat mooi. Hij was wat eerder vrij gekomen dan verwacht, maar had nog wel de beperking van de enkelband van Teeven. Voorlopig helaas alleen nog verkrijgbaar in het zwart. Op gezette tijden moest hij zich hier of daar melden en zijn werkgever werkte daar goed aan mee. Niemand zag het ding. Toen ik hem tegenkwam kon ik het niet laten om te vragen of het ding knelde, maar dat viel mee. “Alleen tussen mijn oren” zei hij. Ik mocht discreet een foto maken en inmiddels is hij ook van dat akelige ding af. Nagenoeg gelijk met Volkert, al zal dat toeval zijn. De reclassering blijft een zwakke schakel in de justitiële ketting (let u even op de lollige woordspeling) maar ze doen hun best. dicktipt: een simpel  kaartje schept enkel een band.

foto boven: dickblogt®  onder: ANP

ps: Hier zou je, als je niets anders te doen hebt, een platte discussie kunnen lezen op een Telegraafforum:  http://www.tgmobi.appspot.com/article/21946742/comments  maar misschien moet je het niet doen…

Follow