het sopraantjedickblogt

Het was een mooi concert, afgewisseld met twee korte optredens van een klein orkest. Het repertoire was niet helemaal het mijne, maar als je niet mee hoeft te zingen is dat minder belangrijk. Het was een goed koor; dus altijd interessant en leerzaam. Vanzelfsprekend kom ik voor de muziek, maar al snel trok een van de sopranen mijn aandacht. Het zal u niet verbazen misschien. Ze was boeiend om naar te kijken. Geen voorzichtige benepen mimiek; ze zong met haar hele gezicht. Sprankelende, donkere ogen, een grote, ronde mond met een mooie rij tanden. Het kan niet anders dan dat ze een prachtige stem heeft. Toen het koor van plaats wisselde met het orkest zat het sopraantje vooraan in een bank en tot mijn verbazing bleef er niets over van het mooie expressieve gezichtje. Ik hoop niet dat ze dit ooit leest, die kans is erg klein, maar het effect was te vergelijken met een opblaaspop die razendsnel leegliep. (excuses) Toen ze niet meer zong verscheen er een wat depressieve waas voor haar ogen en het leek alsof plotseling alles uitzakte. Ik zag een extra kin ontstaan en haar hele gezicht kreeg een vermoeide fletsheid. In bijna niets leek ze op het sprankelende zangeresje van zo-even. Had ik me vergist misschien? In de pauze passeerde ik haar op weg naar de thee. Als ik er niet zo op gefocust was geweest (nee, nee mensen, geobsedeerd is niet het juiste woord.) dan had ik haar niet herkend als het sprankelende sopraantje. Het wonderlijke was dat na de pauze, toen ze haar plekje in het koor weer had ingenomen, ze opnieuw reageerde als een sierlijke zingende marionet aan de touwtjes van de dirigent. Het was alsof de muziek haar oplaadde. Ze straalde ogenblikkelijk weer als het stersopraantje van voor de pauze. De muziek zal haar lust en haar leven zijn. Zaterdag ga ik mijn uiterste best doen om dezelfde concentratie op te brengen, maar meestal straal ik pas na afloop van het concert aan de bar. dicktipt: zaterdagavond: Lux Eterna