Valsebas® kan hoger!
Nu ik, op verzoek van Jurriaan, middels een kleine medische ingreep getransformeerd ben tot part-time tenor, kan ik eindelijk eens eerlijk zijn over luie bassen. Tot voor kort moest ik uit solidariteitsoverwegingen mij vanzelfsprekend onthouden van iedere vorm van kritiek op deze voormalige soortgenoten. Nu ben ik tenor2, en dus objectief. Bassen zijn luie tenoren, om dezelfde reden waarom alten luie sopranen zijn. Dan is er ook nog een mengvorm; de luie alt, maar zij is tenor, dus daar wens ik geen kwaad woord over te horen. De prijs om bij de tenoren te mogen horen is hoog. Eén maandagavond zingen vergt vijf dagen absolute rust om te genezen. Op dinsdag en woensdag voelt het alsof ik met een aardappel in de keel spreek, een rauwe aardappel zelfs. Donderdag wordt hij al wat minder hard en tegen het weekend ben ik hem eindelijk kwijt. Op maandagavond doe ik dan weer mijn best om de eenzame hoogte van Frans van Hoffen en Jacob Hettinga te benaderen, met alle gevolgen van dien. Af en toe hoor je een getalenteerde voetballer klagen dat hij beter tot zijn recht zou komen op de rechts-buiten positie. Valsebas® staat tijdelijk links-achter opgesteld. Het teambelang prevaleert! Het kan ook zijn dat de trainer eindelijk een manier gevonden heeft om mij zachter te laten zingen…
Voordat ik terug kom op eerder genoemde luie bassen wil ik graag eerst even melden dat mijn schoondochter overweegt een kaartje te kopen voor de Vespers. Ik heb haar gemaild dat zij veelvuldig en hartstochtelijk door ons zal worden toegezongen. Ze begreep dat niet direct, maar als ik u vertel dat ze Slowaakse is en Slava heet, dan begrijpt u het wel. Omdat (luie) bassen de gewoonte hebben om verschrikkelijk slecht te articuleren, heb ik me voorgenomen om in dat tekstgedeelte omwille van de verstaanbaarheid de baspartij mee te zingen. Sla-va!
Onlangs besloot de trainer om de opstelling van de bassen ook te laten rouleren. De achterhoede had, zoals ik u al eerder meldde, de neiging om uiterst ontspannen onderuit te zakken. Met de nieuwe kantinestoelen werd het er inderdaad niet beter op. Opvallend is het verschil tussen bassen 1 en 2. Je zou verwachten dat bij het ondergronds lage “A-min” de bassen 2 volledig onderuit zouden hangen, maar niets is minder waar. Rechtop, als op keukenstoelen gezeten met de buik in, rollen ze die lage C eruit. Niks lui! Het lijkt tegenstrijdig ten opzichte van mijn eerste stelling. Het is kennelijk niet “hoe luier hoe lager”, maar eerder “hoe lastiger hoe actiever”. Begrijp mij goed; luie bassen zijn bijzonder actief als het om klusjes in algemeen COV belang gaat. Waar het podium- of orgelklussen betreft zijn ze uiterst uitgeslapen en altijd tot hulp bereid. Genoemde achterhoede, de achterste rij bedoel ik, ziet er in voetbaltermen zelfs niet uit als de reservebank, nee meer als de luie driezits in de VIP-box in het stadion tijdens een doelpuntloze 0-0 wedstrijd. Slechts het glas bier en de pinda’s ontbreken! Kom bassen, neem een voorbeeld aan ons, tenoren. Zie hoe wij, niet met holle rug, niet met bolle rug, maar kaarsrecht, met de kruin richting het hoge plafond onze hoge riedels de zaal in zingen. Tenoren ráken de rugleuningen niet eens. Het is een groot voorrecht daar naast te mogen zitten en, bij de nummers 1,5,9,11,13 en 14 zelf mee te mogen zingen. Die arrogante en pijnlijke aardappel in mijn keel neem ik graag op de koop toe. Straks bij Brahms daarentegen, zak ik weer lekker onderuit tussen mijn oude vrienden; de luie bassen!
Valsebas®
april 2010.
Follow
