Er zijn veel klachten binnengekomen over het teveel aan aandacht voor Hans van Tilbuerg op deze plaats, dus deze keer geen woord over Hans. Wel jammer natuurlijk, want er was best veel over hem te melden. Zijn vorderingen op het snowboard liegen er niet om en ook over zijn zojuist opgeleverde dakkapellen aan de Rietlaan is veel te doen geweest. De commissie welstand was ook voltallig op wintersport denk ik. Afgesproken dus, deze keer niets over Hans. Door zijn afwezigheid op de indoorbaan hadden wij veelvuldig een invaller nodig. Een invaller op zijn niveau is niet eenvoudig te vinden, dus zochten wij die regelmatig bij de dames. Vaak vonden wij Jetta Roozeboom bereid voor Hans in te vallen. Het is een beetje droevig om te moeten zeggen, maar met Jetta erbij kwamen wij wél veelvuldig tot de gewenste ralleys en eerlijk is eerlijk, Jetta heeft ons spel op een hoger plan gebracht. Jetta zelf heeft ook hogere plannen trouwens, ze gaat voor de tweede keer wandelen op grote hoogte in Nepal. Ze boekte een tent met uitzicht op Mount Everest base camp. Die reis-tik heeft ze van haar vader geërfd, dat is wel duidelijk. Hierdoor mist ze de eerste twee competitiedagen, maar na deze hoogtestage zal ze in de resterende ontmoetingen meer dan voldoende punten binnenhalen voor haar jonge teamgenoten. Ik heb even voor haar gegoogled, maar ook in Nepal zijn een paar tennisbanen te vinden, dus misschien gaat er een racket mee in het backpack. De tassen worden immers toch door Sjerpa’s gedragen zegt ze. Hans, maar daar gaat het hier niet over, is al jaren op hoogtestage. Volgens eigen zeggen nog net geen twee meter, maar gelukkig heeft hij op zijn zolder nu ook eindelijk stahoogte. Hij tennist inmiddels ook weer, en al zou u dat niet verwachten misschien: wij zijn best blij met hem. De competitiedagen dat wij compleet zijn draagt hij onze tassen. Sjerpahans.

Follow