Als jongetje van tien jaar speelde ik er graag. Het was er spannend stil. Achter uit onze tuin aan de Stationsstraat, over het smalle bruggetje, langs de kleuterschool, door het prikkelbosje en dan was je er. De ene keer gingen we door het prikkeldraad over de kwekerij van Koppe (waar nu het Gemeentehuis staat), de andere keer over het hekje aan de achterkant van De Hooge Riet. Een, in onze jonge ogen, prachtig groot bos met een paar statige gebouwen. De veldwachter van Veldwijk strooide maar een enkele keer roet in het eten. Jaren later kwam ik wel eens via de hoofdingang binnen om kleding van Modehuis Elle te bezorgen voor wat we toen “patiënten” noemden. Ik kwam zelden verder dan de centrale hal met de indrukwekkende pilaren. Ik had het idee dat de “cliënten” er minder ernstig aan toe waren dan op Veldwijk, maar een vrolijke boel was het beslist niet. Nog wat jaren later, ik was krap eenentwintig, was het prachtige gebouw decor voor mijn achteraf ook best wat overspannen trouwreportage. Fotograaf Ton Schaefer (of heette hij de Vries?) van Studio S, meende dat het lollig was om mij vast te leggen bij de vijver aan de voorzijde, met een hengel in de hand en een blauwe plastic vis eraan. Ik liet het gebeuren en lachte als een boer met bakkebaarden. Kansloos natuurlijk. De laatste jaren loop ik af en toe met creatieve vastgoedmensen om het pand heen in de hoop de ultieme nieuwe bestemming voor het pand te verzinnen. Ook had ik al eens een goed gesprek met de door GGZ ingehuurde deskundige over de mogelijkheden, maar het Eurootje is nog niet gevallen. Onlangs ben ik het hele pand van links naar rechts en van onder tot boven doorgelopen dankzij de Open Monumentendag. Het borrelt weer bij me mensen! Bekenden die ik in de mooie wandelgangen tegenkwam of op de fraaie trappen met koperen leuningen, deden ongevraagd ook verschillende suggestisch aan de hand. De vriendelijke huisarts vond het uitermate geschikt voor vluchtelingen en de lange liefhebber van kunst zag mogelijkheden voor een museum van nationale allure. Ik ben er nog niet uit, maar er broeit iets moois. De heer Chevallier denkt op afstand met me mee en samen komen wij vast en zeker tot een prachtige, verantwoorde invulling voor het mooie monument. Het verpleegtehuis voor langdurige behandeling staat al hinderlijk langdurig te verpauperen. Pas op GGZ Centraal en Gemeente Ermelo! Laat het niet in verkeerde handen vallen nu de druk om asielzoekende vluchtelingen op te nemen groot is. Koop het liever zelf; huisvest er gedurende vijf jaar ons quotum vluchtelingen. Over vijf jaar is de recessie vergeten en staan de ontwikkelaars weer in de rij. Met wat geluk zitten we dan in 2025 met een goed glas op een mooi terras met zicht op de vijver na te tafelen bij Restaurant Chevallier. Tegen die tijd herinner ik mij niets meer van die blauwe vis.

dickblaft® exclusief voor allesvanermelo.nl en ermelo.nieuws.nl

Follow