Alhoewel de vriendelijke curator wat onaardig bezig is de laatste dagen en ik wat opzie tegen een duetje dat ik over enige tijd mag gaan zingen, maak ik me daarover geen grote zorgen. Wie het heeft verzonnen dat ik zaterdagmiddag in een volkswijk van Utrecht Jesu meine Freude moet gaan zingen, buiten in een zwart pak is onduidelijk, maar ook daarvan zal ik niet wakker liggen. Mijn wat te hoge onderdruk bedrukt mij maar nauwelijks en verder dan de dag van morgen kijk ik zelden. Zoals mijn wijze moeder Dirkje zei: De mensch lijdt vaak het meest enz. Mijn enige zorg op deze dag is of de Anabelle’s de voorspelde storm en hagelbui gaan doorstaan. Dát zou pas écht een catastrofe zijn als die al vóór de bloei zouden knakken en verwaaien. Ik blijf in de buurt en zal ze desnoods met een paraplu in de hand beschermen. Ook die storm lijkt trouwens met een sisser af te lopen. dicktipt: Annabel, het wordt niets zonder jou..

Follow