In september 2014 schreef ik een verhaaltje over onze slagvaardige Burgemeester. U leest het desgewenst HIER terug. Ruim vier jaar later heeft de Gemeente Ermelo nog niets aan slagvaardigheid ingeboet. Integendeel. Hadden we destijds te maken met één enkele, vaak vriendelijke handhaver; nu lijkt onze Stationsstraat een heus opleidingscentrum voor jonge handhavertjes. Soms staan er wel zés of meer zich achter een hoek te verschuilen om argeloze overtreders van de fiets te sommeren. De twee gevorderden herken je aan hun snelle citybike en de walky-talky aan hun kraag. De uniformen zijn verder gelijk en zien er best indrukwekkend uit. Vanzelfsprekend zijn ze allemaal voorzien van een pientere prentenprinter.
Ik vroeg: “Ha Handhavers, gaan jullie ook over het clandestien plakken van posters?” De man met fiets antwoordde: “Jazeker.” Licht provocerend meldde ik dat ik er één ging aanplakken op een leegstaand pand. Niet slim natuurlijk, maar ik heb van die dagen. Op de terugweg vroeg hij me om mijn naam en identiteitsbewijs. Hij zei: “Dáár hangt er ook één.” Klopt, zei ik, daar woon ik. “Waarom staat het leeg?” vroeg hij en: “Is het pand van u?” Ik legde uit dat er helaas winkelpanden leeg staan en dat ik er 66 jaar geleden geboren was. Dat vond hij lastig weliswaar, maar tóch moesten de posters eraf. Aan de binnenkant mocht het wel, maar niet aan de buitenkant. Nou heb ik wel een sleutel, maar eígenlijk heb ik er geen zin in. Opnieuw onverstandig wellicht, maar ja. Het zal me benieuwen of ik mijn eigenwijsheid een poosje zal kunnen handhaven. Hij weet waar mijn huis woont…
Follow
