Redicktioneel®
Max-Julius!
Mijn kleinzoon Max-Julius laat u weten volop genoten te hebben van The Crucifixion. Ik had niet verwacht dat zijn ouders hun prachtige ruim anderhalfjarige jongetje mee zouden nemen, maar het ook niet uitdrukkelijk verboden. Ik hield mijn hart vast en probeerde het zwaaien tot een minimum te beperken. Alhoewel slechts weinig mensen zijn gebrabbel verstaan heb ik als eigentijdse opa minder dan een half woord nodig om hem te begrijpen. Het optreden vooraf van de koperblazers vond hij erg mooi, maar wat onzuiver en hij meende af en toe een F te horen waar een Fis veel beter was geweest. Het orgelspel van Van der Hel boeide hem zichtbaar, te meer omdat hij regelmatig met zijn pikvingertjes ons pijporgeltje bespeelt. Hij beseft als geen ander dat hieraan veel les en studie vooraf is gegaan. Bij het mooie intro van “Fling” zag ik hem ingetogen dansen op de schoot van zijn vader. Opa zelf vond het prachtig om te zien hoe het mannetje licht verbaasd, maar uiterst aandachtig de solisten aangaapte. Zowel Max als het iets oudere meisje dat op de voorste rij zat, imiteerden voorzichtig de gestileerde bewegingen van Jurriaan.
U begrijpt dat ik veel moeite heb gehad mijn kleinzoon uit te leggen waarom niet ik, maar andere opa’s de solopartijtjes zongen. Ik heb motieven als ervaring, leeftijd, uitspraak en klankkleur naar voren gebracht, maar Max bleek niet overtuigd. Tenslotte heeft Max-Julius mij gevraagd zijn verontschuldigingen over te brengen voor de overlast die ontstond toen hij door de grimmige geluidstechnicus werd weggestuurd. De Veluwe FM technicus die zijn best deed een ruis- en ritselvrije opname te maken van ons concert zat met zijn rug naar mijn kleinzoon toe. Hij heeft dus niet kunnen zien hoe goed het mooiste en liefste kleinkind van de Veluwe een uur lang zijn best deed om stil te zijn. De norse Puttenaar had geen begrip voor het feit dat dit jongetje zich al enorm moest beheersen om niet na ieder koorstuk uitbundig te applaudisseren en “Opa, Opa” te scanderen. Vanzelfsprekend heb ik na het concert de technicus een hand gegeven en mijn excuses gemaakt. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik dat pas deed nadat ik de man vertelde dat ik liever tien kleinkinderen in de zaal zie, dan een geluidstechnicus, maar dat begreep hij geloof ik ook al niet.
U kunt erop rekenen dat ik op de dag van de uitzending pal voor de radio zit om te luisteren of ik Max boven de solisten uit kan horen. Ik ben bang van wel! Van deze opname had ik achteraf best graag een CD gehad!
opadick. continuo maart 2006
Follow
