Soms wil je veel liever geen gelijk krijgen. U herinnert zich mijn inspanningen om onze oude ouders te behoeden voor de risico’s van gedwongen verhuizingen. De voor de hand liggende stelling was dat je een oude eik zéker geen tweemaal moet verplanten. Schrikt u niet, het gaat prima met mijn ouders. Het meeste tumult ging aan ze voorbij en mede dankzij de steun van politici, huisartsen en wethouders werd de grootste druk van de ketel gehaald. Terwijl er hard wordt gewerkt aan plannen over de huisvesting van onze bejaarden na 2014 zijn de eerste verhuizingen op vrijwillige basis inmiddels wel in gang gezet. Al is het plan voor de snelle ontruiming dan voorlopig uitgesteld, het streven om de tehuizen leeg te krijgen blijft helaas onveranderd van kracht. Niet massaal, maar nu individueel. Het zal wat langer duren, maar uiteindelijk zal het beoogde resultaat worden bereikt. Beide rusthuizen worden langzaam maar zeker ontmanteld. De onlangs gezaaide onzekerheid doet zijn werk. Bewoners kiezen ervoor, uit onduidelijkheid over de toekomst van hun vertrouwde woonomgeving, het eerst-beste aangeboden alternatief maar te accepteren. De mooie kamer aan de voorzijde staat plotseling leeg, want de bewoonster werd een appartement aangeboden. Ze kreeg slechts een zeer korte bedenktijd. Afgelopen vrijdag zou een allerliefs echtpaar verhuizen naar een ruimer appartement buiten de plaats. De kinderen kozen liever voor zekerheid dan de plannen van de zorggroep af te wachten. Ze zagen er wel tegenop, maar de nieuwe woning was een stuk groter dan die in Ermelo en rollatorvriendelijk. Ik wil niet beweren dat het komt door de onzekerheid, of de spanning van het verhuizen zelf. Ik wil alleen benadrukken dat het een uiterst kwetsbare groep inwoners betreft die wij zoveel mogelijk spanning en onrust willen besparen. Helaas heeft een van beide bejaarden de verhuizing niet overleefd. Mevrouw woont sinds vrijdag j.l alleen in haar royale appartement in Voorthuizen. In het rusthuis in Ermelo is opnieuw een kamer leeg…

Follow