Afgelopen dinsdag waren we met wat familie op bezoek bij onze brave broer. In de wetenschap dat hij er vermoedelijk niets van zou eten, had ik een fraai fruitboeketje in elkaar gezet. Gewoon om iets in mijn handen te hebben. Het was merkwaardig gezellig in zijn luxe kamer in het hospice. Toen we eenmaal aan zijn wat gele kleur en zwakke stem gewend waren, zou je haast zijn kansloze situatie vergeten. Hij had me al gebeld dat hij mijn blogje spanning1 wel grappig vond en mijn ook niet domme zus wees me op het feit dat ik vergeten was te vermelden dat broer Henk óók de enige is met een onderscheiding van Koning W.A. wegens jarenlange inzet voor VeiligVerkeerNelderland. Broer Henk is ridder beste mensen! Beter gezegd, was ridder, want vrijdagavond kregen we bericht van zijn overlijden. Ridder Henk was een held. Wat mij betreft had hij alleen al voor de wijze waarop hij is omgegaan met het slechte nieuws van begin juli en zijn moed de laatste zes (!) weken nóg een lintje verdiend. Beheerst als altijd en de regie zolang mogelijk in eigen, bleke handen. Niemand tot last en belangstellend tot de laatste zucht. Hij zocht nog eigenhandig op zijn laptop een foto van zijn versierselen en zei lachend: “Ik heb het om precies te zijn maar een half uur gedragen.” Lachend, maar ook trots. Eígenlijk moet zo ’n lintje bij overlijden aan de staat worden teruggegeven. dicktipt: niet doen!
Follow
