Als zeg ik het zelf: voor een oude man tennis ik al jarenlang behoorlijk goed. Het niveau wordt natuurlijk niet beter, maar af en toe lijkt het nog even ouderwets. Over het algemeen ook blessurevrij. Bij het snowboarden ging het dan een paar weken geleden een beetje mis, maar dat lag overduidelijk aan de sneeuw. Een paar keer lekker over de kop en de gekneusde rib voelde ik pas de volgende dag bij het opstaan. Gewoon doorgaan en vooral niet weer op dezelfde plek vallen, dacht ik. Helaas. ’s Avonds ging het uitstekend, ik heb zelfs nog met Angela Merkel gedanst, al kan het een lookalike geweest zijn. OpMerkelijk. Nog dagen later vroeg ik mij af wat me ertoe dreef. Misschien heeft het een rol gespeeld dat ze nagenoeg de enige vrouw was in de hut. Dansen ging pijnloos; alleen lachen en hoesten was pijnlijk. Een enkel biertje verzachtte de pijn en  inmiddels voel ik van die rib helemaal niets meer gelukkig.

Vorige week mocht ik een dagje mee shoppen in Den Haag. Op tijd vertrekken en linea-recta de parkeergarage in onder het Plein. Na twee espresso’s (espressi) op het terras moest ik eraan geloven. Winkel in, winkel uit en de last aan mijn oude armen werd zwaarder en zwaarder. Tenslotte nog een cadeautje voor John bij de kookwinkel en omdat het zo’n leuke smoker was óók maar een voor ons zelf. Ik schat het gewicht aan iedere arm op t.m. 5 kg. Na twee garnalenkroketjes en een glas wijn liepen we terug naar de parkeergarage. Altijd nét iets verder dan je hoopt. Geloof het of niet mensen; ik slaap al meer dan een week slecht door pijn aan mijn rechter arm. Hoe ik ook lig: het steekt, brandt en zeurt. Let wel, mij hoort u niet zeuren, maar mijn arm en schouder des te meer. Van het bestaan van zondagmiddagarmpjes bij kinderen wist ik. Te lang voortgesleurd aan het dunne kinderarmpje. Muisarm, tennisarm, straatarm; ik ken het allemaal, maar van een shop-arm had ik nog nooit gehoord. Pijnlijk. dicktipt: ‘t Goude Hooft

Follow