Als je midden in het centrum woont, ben je gewend aan wat geluidoverlast. De horeca-uitbaters zijn altijd bang dat stilte omzet kost, dus staat de muzak altijd aan. ’s Morgens bij het opbouwen van het terras wat harder en ’s avonds bij het schoonmaken ook. Bij de z.g. evenementen als braderieën en ander onheil gaan de megaspeakers op volle kracht en met enige regelmaat laat men een beginnend bandje op straat luidkeels oefenen. We kunnen dat allemaal hebben en zijn er aan gewend. Ook het overmoedige lawaai van opgeschoten jongens, laat in de zaterdagnacht / zondagmorgen lopend op weg naar huis met nog wat laatste blikjes bier ergert ons niet. Stapeldol worden we van de chauffeur van het bestelbusje van de Apotheek naast ons. Zijn ochtendhumeur moet vele malen hartgrondiger zijn dan dat van mij. Met uitzondering van de zondag rijdt de man dagelijks om half zes ’s morgens (!) het busje achteruit de parkeerplaats naast ons slaapkamerraam op en gooit steevast twintig minuten lang met lege en volle kratten. Ik ben ooit eens gaan kijken met mijn slaperige kop. De lege kratten gaan er uit en vervolgens volle kratten met medicijnen er in, of andersom. Geen dozen, maar akelige kratjes. Een rubberen mat op de kale busvloer zou al behoorlijk dempen, maar dat schuift natuurlijk minder lekker. Twintig minuten lang vecht ik tegen de opwelling om halfnaakt en ongeschoren de man (of vrouw?) duidelijk te maken dat wij er niets aan kunnen doen dat hij zo’n klotebaan heeft als legitieme drugsdealer. Dat we graag nog een uurtje hadden doorgeslapen tot onze eigen wekker onverbiddelijk afgaat. De vriendelijke eigenaars van de Apotheek wonen rustig en lommerrijk in de bossen van Putten, ver van alle overlast…

Vandaag heb ik tot een andere aanpak besloten. Als het niet helpt zal hem binnenkort hetzelfde droeve lot ten deel vallen als de twee merels die mijn sedumdak terroriseerden. Ik ben klaar met de (buur) man!

Follow