Het is geen fobie voor zover ik weet, maar ik vermijd graag grote groepen mensen. De concerten in voetbalstadions die ik bezocht zijn op een hand te tellen. Zodra er dranghekken aan te pas komen en plastic bierglazen is voor mij de lol eraf. Als ik mijn zin kreeg dan wachtten wij nooit op de toegift van Springsteen, Stones of Sting, en ook bij het laatste nummer van Kravitz zat ik het liefst al in de auto op weg naar huis. Bij het eerste dranghek voel ik sterke drang om te keren. Een dagje snowboarden dat begint met achter aansluiten in een slalom van hekwerk komt meestal niet meer goed. Nooit, ik zeg, nóóit ben ik bij het horen van de sirene in mijn auto gesprongen om te kijken waar de brand was. “Achter de brandweer aan” heette dat, en dat kon soms een behoorlijke optocht worden in een dorp waar weinig te beleven viel. Bij een monument als de kale plek waar ooit de TwinTowers stonden kan ik mij voorstellen dat je het gezien wilt hebben als je NY bezoekt. Maar wat bezielt je om twee dagen na de vondst van babylijkjes naar Nij Beets te rijden om in file het huis te bekijken? De sensatiezoekers die opgehitst door de doorgedraaide Matthijs van Nieuwkerk en de NOS naar Haren reisden voor een vermeend feestje snap ik nog wel. Niet iedereen haat massa’s immers. Maar aan de mensen die de dagen erná naar het veel te hoge noorden rijden om puinhopen te zien, mankeert ook wat lijkt mij. Een paar weken geleden schreef ik over Francis in “Tijger“. Een prachtige stoere meid, nu helaas in een rolstoel omdat een idioot het licht uit haar ogen sloeg. Ik mocht inderdaad op bezoek komen, en het eerste wat ze met een glimlach om haar mond vroeg was: “Is dit ramptoerisme, dick?” Vrijdag ga ik weer. dicktipt: three is a crowd

Kan je mij nog volgen? Dan volg ik jou..

Follow