Regels!
Het lijkt mij goed om aan het begin van 2010 enige regels te wijden aan regels. Om met Dieter te spreken: “Ordnung musz sein.” Regels zijn regels. De belastingdienst probeert het ons af en toe gemakkelijker te maken door er een paar te schrappen. Alhoewel ze zelf beweren dat het daardoor niet leuker wordt, is dat natuurlijk weldegelijk zo. Ook bouw- en woningtoezicht probeert de regelgeving hier en daar wat te versoepelen, al zullen overheden er altijd primair voor zorgen dat er voldoende “werk” voor hen overblijft. Eigenlijk zijn wij er in Nederland allemaal wel van overtuigd dat we een teveel aan regels hebben. Landgenoten die dit al jaren geleden zagen aankomen wonen inmiddels in Canada of Australië, waar men elkaar nog niet betuttelt op de m2.
Het voordeel van ons regelzuchtige land is dat je, om Bach te zingen, niet mijlenver behoeft te rijden. Wij hebben meer koren dan kerken en, zoals het een calvinistisch volk betaamt, worden de meeste koren ook degelijk bestuurd. Mijn spellingcontrole herkent zelfs het woord koordiscipline wat duidt op strenge regelgeving in korenland. Valsebas® is minder rebels dan u zou verwachten. Natuurlijk weigert hij zoals ieder zichzelf respecterend mens te wachten voor een rood licht als er in geen velden of (meestal) wegen verkeer te bespeuren valt. Ook meent hij doorgaans zelf uitstekend te kunnen bepalen wat een veilige snelheid is op ’s heerenwegen. Een flinterdunne neiging tot anarchie is hem echter niet vreemd. Mogelijk is dat de oorzaak van het heden gekozen onderwerp.
Mijn oude ouders, van wie ik u allerhartelijkst mag groeten, herinneren zich de beginjaren van onze COV. Strenge dirigenten en een uitstekend niveau. De meeste regels zijn volgens hen van latere datum. Op zichzelf is een maximaal aantal verzuimrepetities begrijpelijk, maar eigenlijk slaat ook deze regel nergens op en mist volledig zijn doel. Ik ga er vanuit dat ik u dit niet behoef uit te leggen. Voor repetitieavonden vallen de regels nog wel mee; Jurriaan probeert ontspannen de baas te blijven en stuurt zelden iemand de gang op. Bij Generale Repetities komen er al wat regeltjes bij en de lijst met regels voor een concert (ook wel draaiboek genoemd) wordt langer en langer. Ook mijn eigen A.C bezondigt zich graag aan enige betutteling: geen flesjes op de tribune, zwarte sokken, grijze strikken, geen damespantalons. Voor de meeste van deze verordeningen is wel wat te zeggen. Waar Valsebas® zich echter grote zorgen om maakt is een allerlaatste, ad-hoc, ondemocratisch ingestelde en voor hem onverteerbare regel die de betutteling ten top stijgt. Koorleden mochten plotsklaps (!) niet meer applaudisseren voor orkest en solisten. Dit zou niet professioneel overkomen!? Terwijl de toch uiterst professionele solisten en musici zich enthousiast blaren op hun handen klapten voor ons en voor elkaar, werd mij van hogerhand verboden respectvol mee te klappen. Het voelde als een volstrekt overbodig en krampachtig keurslijf.
“Das menschliche Geschlecht” is toch al zo’n weinig frohlocket slot. Valsebas® heeft na afloop alle regels aan zijn laars gelapt en zijn frustratie verdronken in het aanpalend café.
De volgende dag maakte de dienstdoende dominee in de Cantatedienst met het Magnificat alles weer goed. Hij zocht de oorsprong van de apathie in het diep gewortelde “Soli Deo gloria”, en ging vervolgens voor in hartstochtelijk applaus.
Ik klapte opgelucht mee…
Valsebas®
Januari 2010.
Follow
