Dit weekend was ze er. Mijn halve kleindochter Sofia. Vandaag vertrok ze weer met haar ook erg lieve ouders naar Zutphen en, als alle ramen, glazen tafels en deuren gezeemd zijn blijft slechts de trots. Sofia is een prachtmeid. Mijn bloedeigen kinderen hebben weliswaar mooie (klein)zonen op de wereld gezet, maar voor dit Holland’s future topmodel waren mijn genen niet nodig. Ze was daarvan ook beslist niet mooier of slimmer geworden. Ons huis is driemaal groter dan haar eigen huis, en daar wilde ze deze dagen danook vol van profiteren. Ze dribbelt doorlopend het hele huis door, met haar vader of moeder steevast vlak achter haar aan. Meestal moeder Slavka. Ze maken wat kilometers samen! Zelden zag ik een moeder die zo voor de volle honderd procent in haar moederschap opgaat. Sofia heeft de ogen van haar oma. Diepdonker in een mooi, klein verstandig hoofdje. Een mix van ondoorgrondelijk Azie, het nieuwsgierige Oost-Europa en het het kortaangebonden Nederland. Krap anderhalfjaar oud en twee-talig, al verstaat nog niemand haar. Sofia is geboeid door vogeltjes en alleen al daarom houd ik van haar. Over 16 jaar vliegt ze uit en geeft haar moeder het nakijken. Zoals ik al eerder meldde houd ook ik meer van vogeltjes dan van poezen, dus heeft Sofia’s foto vandaag deze verdrongen van mijn beeldscherm. U kent nu de achtergrond.

Follow