Dit is niet de fiets waarover ik het met u wil hebben. De fiets(en) waarover dit gaat waren veel ouder. Eén van beide had van die leren handmoffen, om je handen warm te houden. Uit 1935 ofzo…

Moffen is een lelijk, beladen woord. Zéker als ik het met u over een vriendelijke, grote Duitse man wil hebben, die ik deze week ontmoette op Ermelo-Centraal. Hij had wat moeite met de kaartjesautomaat en ik legde hem uit hoe hij in Zwolle kon komen. Hij bestelde koffie en een stuk boterkoek. Hij vroeg of hij zijn zware tas een paar uur bij me mocht achterlaten. Ik vond dat best, we maakten een praatje en hij groette uitbundig bij vertrek.

Twee uur later kwam hij terug. Mijn dienst zat er bijna op. Ik groette hem opnieuw in mijn beste Duits. Hij had twee puntgave antieke Gazellefietsen bij zich. Meegebracht met de trein. De herenfiets had van die bruine, leren moffen aan het stuur. Ik vergat een foto te maken. Hij verzamelde en handelde in antieke Gazelles, begreep ik. Oók best een beladen gegeven: Een oudere Duitser die Nederlandse fietsen (met moffen) per trein meeneemt naar huis. Maar ja, ik ben van ná 1945 dus vond het leuk een praatje met hem te maken. Had mijn vader misschien ook wel gedaan. Ik liet hem zelfs een foto zien van de mooie vintage Gazelle tandem die ik een tijdje geleden kocht bij een kringloop en vervolgens weer verpatste voor €175,- “Viel zu billig!” zei de vriendelijke Duitser.

Toen ik wilde vertrekken hield hij mij nog even tegen en haalde een zwaar, ongesneden speltbrood uit zijn bagage. “Fúr Dich”, zei hij. Het betrof hier volgens hem het lekkerste en meest gezonde brood uit Berlijn wat er bestond. Hij had er nog drie in zijn tas. De andere waren voor vrienden van hem in Amsterdam. Er is best veel veranderd in 70 jaar. Mijn vader heeft me tenminste nooit verteld dat ze ook brood uitdeelden.