Het zat er natuurlijk ook dick in, dat er meer blogjes over treinen en passagiers zouden volgen. Ik zal het niet overdrijven, dat beloof ik, maar gisteren….

Ze zagen er best goed uit voor hun leeftijd. Ik schatte het echtpaar ergens hoog in de zeventig. Vooral de dame was keurig opgedoft en aangekleed voor de reis naar Amsterdam. Ze waren nét te laat voor de trein van 12.26 dus hadden alle tijd voor een kop koffie. Ze wilde vier euro betalen met een briefje van vijftig, maar toen ik vroeg of ze ook kon pinnen, toverde ze een bankpasje uit haar tas en wist ze zelfs de pincode. Ik legde vier koekjes op een schoteltje en ze nam het hele schoteltje mee. Een klein halfuur later groetten ze vriendelijk en kibbelden zoals in ieder goed huwelijk even of ze nu wel of niet al ingecheckt hadden. De trein kwam, de deuren gingen open, het fluitje klonk en de trein vertrok. Het was één uur geweest, ik draaide de bordjes op de deur naar “dicht” en zette de verwarming laag.

De deur ging aarzelend open en het echtpaar schuifelde onthutst weer binnen. Ik vroeg: “Wat is er gebeurd?” Met een brok in haar keel zei ze: “Nou hebben we hem wéér gemist!” Maar hoe kan dat nou, zeg ik, Jullie waren zo prachtig op tijd? Ze hadden kennelijk iets te lang geaarzeld met instappen, misschien nóg een keer gecontroleerd of ze wel hadden ingecheckt of teveel mensen vóór laten gaan, zoals dat in hun tijd gebruikelijk was. “Hij wilde niet even wachten.” zei ze en ik had het idee dat ze een traantje verborg. “En nu staat mijn dochter in Amsterdam te wachten!” Ze had geen telefoonnummer bij zich. De man bleef staan en vroeg: “Zullen we maar naar huis gaan dan?” “Ik stuur jullie niet weg hoor, zei ik nog, maar de beslissing was genomen. Ze hadden er genoeg van en gingen naar huis…

Als je zoals ik af en toe tussen de rails werkt, hoor je dagelijks over vertragingen, uitgevallen treinen en defect materieel. Geen wonder, als je die stokoude locomotieven ziet en hoort steunen bij vertrek. Wekelijks staan er treinen stil en zitten passagiers uren en uren te wachten. “Er worden bussen ingezet.” Hoe triest is het dan, dat op een vredige, rustige zaterdag zo’n K conducteur niet een half minuutje geduld kan hebben met twee lieve oudere passagiers op weg naar hun dochter? Het is ze al gelukt om een O.V – chipkaart te bemachtigen, ze hebben online de vertrektijden opgezocht, zelfs het inchecken lukte! En toch na twee gemiste treinen terug naar huis. Voor mensen die nóg ouder zijn dan het materieel van de NS, is openbaar vervoer eigenlijk geen optie.

Tot nu toe zwaaide ik naar iedere conducteur op elke trein die vertrok vanaf Ermelo-Centraal. Ik stop daar mee met onmiddellijke ingang. Horken zijn het!    dicktipt: niet oud worden!

Follow