Tenorenoren.
Als uw verslaggever beweeg ik mij soms tijdens repetities omzichtig en onopvallend in uw midden om, vooral tijdens de theepauzes, signalen op te pikken die aanleiding kunnen zijn voor een reportage in Continuo. Een soort paparazzi zonder fototoestel.
Op een maandag, niet lang geleden, ving ik een gesprek op tussen twee tenoren, terwijl ze zich tegoed deden aan Brigittes’ zeebanket.
“Wel vervelend hé”, zei de langste van de twee. “Ja, eigenlijk wel jammer.” antwoordde de andere tenor die geen broek aanhad: ”Hij was best muzikaal, maar hij kende z’n teksten zo slecht.” “Ja, en hij zong steeds met de alten mee als wij even niks te zingen hadden.” “Nou ja, zingen…. Meer mummelen.”
Nieuwsgierig geworden probeerde ik, mij achter de ruggen van enkele alten verschuilend, iets dichter naar het tweetal toe te bewegen. De langere tenor vervolgde, terwijl hij een restje chocolade van zijn bovenlip likte: “Hij had zich gewoon beter moeten aanpassen aan ons, we hebben hem genoeg gewaarschuwd.” De tenor zonder broek knikte instemmend, maar zei vervolgens aarzelend: “Maar nu moeten we van Jurriaan weer in alle snoep- en delicatessenwinkels speuren naar mogelijke tenoren, omdat we er weer te weinig hebben. “Hadden we dan niet beter wat vriendelijker moeten zijn tegen tenoren die we al hadden?”
“Hij was misschien wel muzikaler dan wij….” “Dat kan misschien wel,”antwoordde de langere tenor, “maar wij zijn al veel langer lid, dus hij had naar ons moeten luisteren. De uitspraak is per slot van rekening best wel belangrijk.”
Opeens begreep ik het. Er was tumult geweest tussen de tenoren. Onverdraagzaamheid en ergernis in de pikorde. Snel keek ik het smoelenboek erop na, om te kijken wie er de laatste repetities ontbrak. Toen viel het kwartje. Inderdaad miste er een niet onverdienstelijke tenor. Een enthousiaste tenor mét broek, die zich nog maar kort geleden had voorgesteld in Continuo. Ik had een aantal keren naast hem gezongen; zijn muzikaliteit was overduidelijk en aan zijn stem mankeerde m.i. helemaal niets. Hij was oplettend, kletste niet hinderlijk door de instructies van Jurriaan heen en had het er voor over om wekelijks relatief ver te reizen om onze repetities bij te kunnen wonen. En, wat kan er verkeerd zijn aan een lid dat onlangs nog werd goedgekeurd door onze eigen kundige stemcommissie?! Wat was er in vredesnaam misgegaan? En, als er dan onverhoopt iets misgaat, neemt dan niemand de moeite om dat te herstellen?
Een koor als het onze, met teruglopend ledental, moet zuinig zijn op haar leden. Tenoren dienen vertroeteld te worden, zeker in tijd van schaarste. Tenoren lok je met chocolade en niet met azijn! Een beetje verdraagzaamheid doet wonderen met de harmonie in een koor.
Een tekst als: “Sehet welch eine Liebe, hat uns der Vater erzeiget.” kan hierbij als inspiratie dienen. Wie nooit een valse noot zingt werpe de eerste steen. “Steiniget ihn!”
Valsebas®
Red.: Alle mogelijke overeenkomsten met bestaande koorleden berusten op louter toeval.
Follow
