I ♥ therapie!
1.
Als er iets is wat ik in mijn leven te weinig heb gedaan, dan is het therapie. Niet dat je er over het algemeen genomen van opknapt, maar een beetje spitten in jezelf geeft nieuwe energie. De omstandigheden waren in mijn ogen nooit zo dramatisch, al zie ik dat achteraf wel wat genuanceerder. De eerste cessies waren op verzoek van mijn toenmalige vrouw (met het woord ex begint zo’n verhaal te gekleurd) en aanbevolen door onze huisarts. Relatietherapie op de universiteit van Nijmegen. Wellicht was dat goedkoper óf hij had er goede ervaringen mee, al is hij zelf kort daarna gescheiden. Zijn vrouw besloot te gaan samenwonen met een vriendin als ik mij goed herinner.
De ruimte zag er uit als een studio. Overal camera’s en microfoons. Soms leidde een aantal malen dezelfde student de gesprekken, regelmatig wisselde dat ook. Achter een grote spiegel zaten de rest van de studenten, al of niet met de dienstdoende professor. De omgeving zomin als de onderwerpen van gesprek brachten mij flink op mijn praatstoel. Ik antwoordde als mij iets werd gevraagd en voor de rest was mijn vrouw vooral aan het woord. Ze had veel op mij aan te merken en ik was daaraan gewend. Tijdens het derde of vierde gesprek (het werden er uiteindelijk tien) had de studente genoeg van mijn afstandelijke en mogelijk ietwat superieure houding en ze besloot mij uit mijn veilige tent te lokken. Helaas ben ik vergeten welk verwijt ze mij maakte, maar het mistte zijn uitwerking niet. Ontketend stortte ik minstens twintig minuten lang mijn hart, gal en lever uit, al stampvoetend door de waarschijnlijk inmiddels wat vertrouwdere ruimte. De jonge therapeute in opleiding ontzag ik daarbij niet. Een wonder gebeurde: Achter de spiegelwand was kennelijk tussen de studenten onenigheid ontstaan over de gevolgde koers en de professor had toegestaan dat een andere aankomend therapeute in ingreep. Misschien hoorde het bij de behandelwijze, maar ik betwijfel het ten zeerste. In een situatie als deze zijn er geen winnaars. Het is geen wedstrijd, maar de nieuwe therapeute kwam als een leeuwin voor mij op en dat voelde geweldig! Ik herinner me tegen haar (en dus ook tegen alle anderen) gezegd te hebben: “Waar bleef je in Godsnaam zo lang?!”Vanaf dat moment veranderde de therapie meer in huiswerk voor mijn vrouw, met het doel haar wat zelfstandiger te maken. Het heeft ook zeker een paar jaar geholpen. Een sluimerende genegenheid voor therapeuten was geboren, met alle gevolgen van dien.
2010
Follow
