Gisterenmiddag rond half vijf besprong ik mijn herenfiets om ook deze week weer goed af te sluiten met een blond biertje in de Hazenburg. In de rustige Rietlaan stond een tafeltje op het trottoir. Op een kartonnen bord stond “Voor de Filipijnen”. Het jongetje van hooguit acht zat op een krukje op klanten te wachten. Ik lachte vriendelijk en fietste door; ik had dorst immers. Honderdvijftig meter verder sloop de twijfel binnen… Al was het vlak voor Sinterklaas en dacht de jongen misschien dat het slim was om vast wat ruimte te maken in zijn walk-in speelgoedkast, hij zat er toch maar. Hij wilde iets doen voor de getroffen Fillipino’s. Voordat ik omdraaide en terug fietste keek ik in mijn portemonnee of er nog wat Euro’s inzaten. Hij was blij verrast en legde mij voor de zekerheid nogmaals duidelijk uit dat de opbrengst bestemd was voor het vermelde goede doel. Bij de garagedeur dwong een trotse moeder zichzelf op ruime afstand te blijven. Het liefst had ze naast haar zoon gezeten om de mooiste autootjes aan te prijzen. Ik gaf hem een Euro en wilde richting bier, maar hij stond erop dat ik iets zou uitzoeken. Is dat je lievelingstol? Nee hoor, zei de jongen en legde mij uit hoe het ding werkte. Ik begreep het. Moeder kon het niet laten om van afstand “Dank u wel hoor!” te roepen. Het is maar de vraag of het biertje net zo lekker had gesmaakt als ik niet was omgedraaid. Op de terugweg, tegen half zeven was hij weg. Uitverkocht misschien, of hij vond de opbrengst al mooi genoeg. Mooi jong. dicktipt: stoppen.

Follow