Zaterdag hadden wij weer eens een leuk feestje. Danique & Lisanne werden achttien jaar en de ouders wilden dat wel weten! De toffe tweeling zag er verbluffend sexy uit en de carrousel foto’s van vroeger liet op de achtergrond zien hoe het allemaal zo gekomen is. De trotse en ook niet onaantrekkelijke moeder hield een lief verhaal over de leuke en minder leuke kanten van “het tweeling zijn”. Ze hebben een wereld vol kansen voor de boeg. Een ander hoogtepunt van de avond was het weerzien met twee oude bekenden. Ik zeg oude bekenden omdat het geen dicke vrienden zijn, zeg maar. Een lieve, spontane vrouw die een paar jaar geleden haar man moest begraven en een aardige man die vorig jaar zijn levenslustige vrouw verloor. Ik wist dat ze in dezelfde buurt woonden en ik wist ook dat ze elkaar wel kenden. Gisteren kwamen ze samen breeduitglunderend binnen. Nog nét niet gearmd, maar het was een feestelijke entree. Ik rukte mij onmiddellijk los uit een vast en zeker geanimeerd gesprek en liep met twee uitgestrekte armen op ze af. “Wat zijn jullie een prachtig stelletje!” zei ik uit de grond van mijn anders wat hooghartige hart. “Wist je het nog niet? vroeg de vriendelijke vrouw met een gelukkige twinkeling in haar ogen. Van mij wordt inderdaad verondersteld dat ik alles als eerste weet in ons degelijke dorp, maar deze was mij geheel ontgaan. Het overlijden van hun beider partners destijds had behoorlijk indruk op me gemaakt en min of meer toevallig had ik de achterblijvers beiden een persoonlijk kaartje gestuurd, iets wat ik niet snel doe. Van mijn onbedwingbare drive om ongewenst alleenstaanden een partner aan te praten voor een tweede kans vertelde ik u al in “Alleen is maar alleen.” Deze lieve mensen hebben elkaar geheel op eigen kracht gevonden en het ziet er uit als een fantastische tweede kans. Ik voelde mij als bij toverslag net zo gelukkig als het verse stelletje. dicktipt: niet kniezen, maar kiezen!

Een jaar geleden: rechts

.

Follow