Vanmiddag heb ik mijn oude vader (1916) even uit zijn rustige rusthuis meegelokt naar de herrie van het centrum op de laatste Koninginnedag. Hij heeft een groot deel van zijn leven op dit adres gewoond, maar dat is toch alweer 37 jaar geleden. Een ritje van vijf minuten en vervolgens tien minuten om samen de trap op te klimmen. Bij de laatste en grootste trede heb ik mijn schouder er maar even onder gezet. Na een paar minuten uithijgen op de bank bij de twaalfde herhaling van de handtekening van Beatrix, vroeg hij of er iets te doen was in de Stationsstraat. Vervolgens heeft hij met een passend drankje bij de hand een kwartiertje uit het raam gekeken vanaf een krukje. De laatste maanden laat hij zijn gehoorapparatuur thuis in de vensterbank liggen. Hij vindt het onzin om die dingen de hele dag te dragen om die paar zinnen die er dagelijks tegen hem gesproken worden. Van de oorverdovende herrie uit de talloze luidsprekers heeft hij dus gelukkig niet alles meegekregen. Na dat kwartier stond hij op met de karakteristieke woorden: “De rest is net zo, breng me maar weer naar huis.” De trap naar beneden ging een stuk vlotter. Als je zevenennegentig bent zie je Koningen en Koninginnen komen en gaan. Niks bijzonders. dicktipt:Amalia

Follow