Gisteren hadden we iets te vieren dus trakteerden wij onszelf na twee jaar weer eens op een sterrenrestaurant. We vielen onaangekondigd binnen en de chef begroette ons met een warm: “Wat krijgen we nou?!” Meer dan een jaar geleden had de vriendelijke gastvrouw mij al eens gebeld om te vragen waarom we toch nooit meer kwamen. Of ze soms iets verkeerd hadden gedaan. Ik vond dat erg sympathiek en heb uitgelegd dat het enkel en alleen met recessie en bezuinigingen te maken had. Nu zo langzamerhand de meeste rekeningen betaald zijn is de kans dat je in zo’n restaurant iemand tegenkomt die nog geld van je krijgt minimaal. De twee personen die nog wat van me tegoed hebben wonen ver in het buitenland, dus die komen we in Harderwijk niet tegen. Als u het niet verraad komen ze het ook nooit te weten. We kozen een prachtig vier gangen arrangementje inclusief mooie passende wijnen en na de zevende amuse waren we alweer wat gewend aan deze luxe. Dat gaat snel immers. Een vervelende eigenschap die ik overduidelijk van mijn moeder heb meegekregen is het ongewenst meeluisteren met andere tafels. (gasten) Soms is het een mooi accent wat mijn aandacht trekt, soms zijn het flarden van een gesprek waarbij een woord of onderwerp mijn oren doet spitsen. Vanzelfsprekend doe ik mijn uiterste best om geboeid en vol aandacht naar mijn tafelgenote te blijven luisteren, maar in werkelijkheid ben ik aangeschoven aan dat andere tafeltje. Onhebbelijke gewoonte. Gisteren waren het twee wat corpulente heren waarvan de dikste luisterde en de andere sprak. Over zichzelf met name. De man had het, zoals dat heet, bijzonder met zichzelf getroffen. Ik ving op dat hij medicijnen had gestudeerd, wat taxibedrijven had in binnen- en buitenland, en een project uitrolde over Europa om taxi’s voortaan elektrisch te laten rijden. Het ging duidelijk goed met hem. Halverwege de avond werd hij begroet door een bekende, die de fout maakte te vragen hoe het met hem ging. Kennelijk hadden ze elkaar enige jaren niet gesproken. Het succesverhaal werd in het kort herhaald en samengevat, waarbij hij afsloot met de prijswinnende zin: “Het gaat zo goed met me, dat ik nu ook een veel jongere vrouw heb.” Ik was al niet jaloers op hem, maar na het horen van deze uitsmijter al helemaal niet meer. Vanaf dat moment richtte ik al mijn aandacht weer op Sonja en op het prachtige kaasplateau. dicktipt: menu JRE
Een jaartje geleden:Sneller klaar?
Follow
Oi va voi voor die patser, laat Sonja niet merken dat je het gehoord hebt.
Wat zou ik razend worden als ik merkte dat je niet naar mij luisterde maar naar zo’n braller vooral wát die dan te zeggen heeft.
Wel heerlijk dat je weer eens hebt genoten van een ‘echt’ restaurant.
Nog gefeliciteerd, maar dat had ik al verteld.
dankje! Die laatste zin heeft Sonja zelfs gehoord!
Nog van harte met je 16de jaardag en nog vele gezonde en gelukkige jaren met Sonja en de rest van de family. De een noemt je een patser, wij spreker liever van snob of sneue. Aan jou de keus;)
Dick, ik herken het tafereeltje….
Ik luister ook graag mee met de omgeving en vind het soms zelfs storend als iemand me één op één claimt en met me blijft kletsen terwijl ik vlak naast mij vaak veel interessantere gesprekken aan het volgen ben. ( dit geldt natuurlijk niet als ik met Ellen ben want dan natuurlijk heel anders…)
Dat die malloot medicijnen heeft gestudeerd wantrouw ik, en het zal zeker nooit een chirurg geworden zijn schat ik in. Want die hebben na een scheiding echt geen geld om in een sterrenrestaurant te eten hoor….
Je kwam er nog genadig vanaf, mijn italiaan bood me zijn Gina aan, een marketeerster van de Friesche Vlag. Toen ze me bedolf onder haar wulpse dijen heb ik uiteindelijk toegegeven en een napolitana afgehaald met een dubbele portie kappertjes.
klinkt verschrikkelijk lekker! (die kappertjes.)