Irminform@il 3, 4 en 5.
Meest hilarische stukkie ooit!
In de vorige-vorige Irminfo had ik mijzelf overtroffen met een ingezonden bijdrage als deze. Geestig, schokkend en leerzaam als nooit tevoren, al zeg ik het zelf. Het ging over kruiswoordpuzzels en vooral over het stoppen daarmee ondanks goede oplossingen van Tineke Idema en Jacques Louman. Het ging natuurlijk ook over Feikje, en dan met name waarom zij niet meer puzzelt. Het ging over een ALV in het verre verleden waar, tegen mijn uitdrukkelijk advies in, het voorstel van Koen Overmars werd aangenomen om te investeren in kunstgras en dat ik daardoor sindsdien mijn stemrecht ongemoeid laat. Ook nu had ik niet kunnen verhinderen dat dit kunstgras nog jaren zal moeten blijven liggen, omdat er komende jaren hoofdzakelijk contributiegeld uit zal worden gegeven aan videowalls, overbodige keukenapparatuur, ultramoderne afrekensystemen en truttige terrasverwarming. De voor de hand liggende reden is, dat de bar is nu eenmaal de kurk is waarop wij allen tennissen. Tenslotte had ik nog een paar hilarische grappen over de recente inbraak bij mijn aanvoerder Oudemans waarbij, net als eerder al zijn eigen Fortisbank, nu ook al zijn bankpasjes op slag waren verdwenen. U had mij ongetwijfeld maandenlang op handen gedragen en tot vervelends toe gecomplimenteerd met dat leuke ingezonden stuk als u het had kunnen lezen. Helaas werd het lollige stukkie niet geplaatst. Uit pure teleurstelling en frustratie schreef ik haatmails naar de redactie en vermoedde ik samenspanning en censuur. Er bleek een simpele verklaring; stukkie was zoekgeraakt. Kan gebeuren. Normaal gesproken is dat ook geen ramp, tenzij het nou nét het allerbeste stukkie van je leven betreft. Waarschijnlijk had men na het lezen hiervan mij voorgedragen voor het schrijven van het Boekenweekgeschenk hetgeen mijn doorbraak beslist zou hebben bespoedigd. Komende jaren zal ik mijn onbetwiste talent moeten blijven botvieren in dit soort kansloze verenigingsblaadjes en afhankelijk blijven van grillen van redactiecommissies. Ik heb mij er bij neergelegd inmiddels. U bent nog niet van mij af.
Meest positieve stukkie ooit:
Wat nu overblijft haalt het niet bij die zoekgeraakte Inform@il van december vorig jaar. Als ik niet zo teleurgesteld was geweest, had ik in het tennisblaadje van maart j.l. een leuk, positief artikel geschreven over de nieuwe voorzitter en zijn kansen bij de clubkampioenschappen. Mogelijk had ik geëindigd met een hartstochtelijke oproep om, bij het afhalen van uw nieuwe pasje, u spontaan aan te melden voor bardienst, tuinploeg of ander waardevol vrijwilligerswerk. Helaas is deze opgewekte bijdrage al in concept bij mijzelf zoekgeraakt. Gelukkig maar, want van mij verwacht u helemaal geen vriendelijke, gezellige teksten. Van mij verwacht u terecht venijn, chagrijn en roddel.
Meest venijnige stukkie ooit:
Lang geleden lukte het mij om met een ingezonden verhaal met de titel : “moeder overste” uit alle hoeken van de vereniging boze ingezonden reacties los te maken. Dát waren “andere tijden”! Irminfo werd verslonden en was maandenlang het brandend middelpunt van de tennisclub. De verschillende kampen smolten samen tot één hecht blok, met vrijwilligers als samenbindende factor aan de ene, en ik aan de andere kant. Dat ik destijds niet geroyeerd ben is een raadsel. Het kan zijn dat ik me razendsnel aanbood als adverteerder óf de meerderheid van het toenmalig bestuur omgekocht met steekbier. Hoewel ik die dagen in keurige damesmode deed, lag de latent criminele inslag van het Onroerend Goed al op de loer. Weet u overigens dat de sympathieke presentator van eerder genoemd T.V programma “Andere Tijden”, Hans Goedkoop ooit talentvol jeugdspeler was bij Irminloo? Michiel was vriendje van Jan Beerling, de zoon van de toenmalige voorzitter waarvan ik ooit een huis kocht aan de Jacob Catslaan. Plotseling schiet me binnen dat ook dát de reden geweest kan zijn dat ik wegkwam met dat meest onvriendelijke stukkie ooit. Mocht u willen reageren; graag!
Kritiek is welkom, al is de kans aanwezig dat het zoek raakt.
Follow
