Alsof al die vroege ochtenden nog niet genoeg zijn, mocht ik ook afgelopen zaterdagmorgen bij wijze van test, eens onderzoeken of er óók op zaterdagochtenden belangstelling is voor lekkere koffie op Ermelo-Centraal. Het was niet druk, maar wel hoopgevend. Als er geen vijf mensen in de rij staan voor een tijdrovende latte-macciato, heb je wat meer tijd voor een praatje. “Waar gaat u heen?” vroeg ik aan de vriendelijke vrouw, nadat ik al gevraagd had waar haar moeder geboren was. (Normaal doen kan altijd nog, toch?) Ze was, net als haar moeder, geboren in Paramaribo en was op weg naar een kringloopwinkel in Amersfoort. Ik zette haar zwarte koffie op de balie en vroeg wat ze zocht. “Ik verzamel zwarte poppen”, vertelde ze. “Ik heb er al tweehonderd.” Ik probeerde me voor te stellen hoe zo’n huis met tweehonderd zwarte poppen er uit moest zien, maar probeerde niet al te verbaasd te kijken.
Maar nú het bizarre gedeelte van het verhaal….
Terwijl ze aan een tafeltje haar koffie dronk, kwamen er twee andere, iets jongere dames binnen. De kleinste bleef voor de balie staan en de andere vroeg wat het kost om even gebruik te mogen maken van het toilet. Lollig als altijd antwoordde ik dat de eerste twee uur gratis waren. Een klein glimlachje kon eraf, maar kennelijk was de nood te hoog. Terwijl ze gebruik maakte, vertelde de andere ongevraagd dat haar vriendin poppen verzamelde….. De Surinaamse vrouw en ik keken elkaar verbijsterd aan. Uitsluitend poppen van Michael Jackson, zowel de vroege zwarte- als ook de latere, veel lichtere exemplaren. Ze had er meer dan honderd. De wat opgeluchte vriendin mengde zich ietwat boos in het gesprek. Ze stelde de openhartigheid van haar vriendin niet op prijs. “In verband met haar privacy, enzo.” Tóch volgde er een geanimeerde uitwisseling tussen beide verzamelaars. De Surinaamse dame bleek ook twee MJ poppen te bezitten. Thriller en ook die ene met die rode leren broek…” Het kwam niet tot een ruil; de vriendinnen stapten in de 12.03 ri Zwolle.
Om het gesprek weer even op gang te brengen zei ik dat tweehonderd zwarte poppen me wel een beetje aan Winty deed denken. Daar wilde ze niets mee te maken hebben. Ze zag wel eens dingen die “normale” mensen niet zien, maar veel bidden hielp. De duivel slaapt nooit, vertelde ze, en dat ze iedere dag bad voor haar gezondheid, voor haar zoon, voor haar familie en voor de wereld. “Moet jij ook doen“, zei ze. Vrolijk ging ze de deur uit en de 12.25 ri Urecht rolde binnen op spoor twee. dicktipt: black or white
Follow
